Θεοδοσιανός Κώδικας :
Άλλες απαγορευτικές νομοθετικές ρυθμίσεις,γνωστές σαν privilegia odiosa
,υποβάθμισαν την πολιτική θέση των Εβραίων.Αποκλείστηκαν από δημόσια
λειτουργήματα,όπως ο στρατός,διοικητικές θέσεις (CT 16-8-24) και κατά
καιρούς από τα νομικά επαγγέλματα. Οι γάμοι με Εβραίους θεωρήθηκαν
επαίσχυντες ενώσεις μοιχείας και απαγορεύτηκαν με θέσπιση θανατικής
ποινής για τους παραβάτες.( CT 16-8-6,3-7-2). Ένας νόμος του 397
αρνήθηκε στους Εβραίους το δικαίωμα του ασύλου που παραχωρούσε η
Εκκλησία ( CT 8-45-2). Toν επόμενο χρόνο τα εβραϊκά δικαστήρια που μέχρι
τότε ήταν αρμόδια για όλες τις εβραϊκές υποθέσεις θεωρήθηκαν άκυρα για
όλα τα θέματα εκτός από θέματα θρησκείας ( CT 2-1-10). Το 425 όταν
καταργήθηκε το Συνέδριο,ο φόρος που δινόταν σε αυτό δεν καταργήθηκε αλλά
απλά προστέθηκε στους φόρους που πλήρωναν οι Εβραίοι στην αυτοκρατορία.
(CT 16-8-25). Οι πολλές εχθρικές και δυσφημιστικές αναφορές στους
Εβραίους και στον Ιουδαϊσμό που υπάρχουν στον Κώδικα υπερβαίνουν τον
νομικό χαρακτήρα και απηχούν την ανάλογη φρασεολογία των εκκλησιαστικών
κανόνων. Μερικές φορές στον Κώδικα ο Ιουδαϊσμός αναφέρεται ως
''διεστραμμένη αίρεση'', ''δεισιδαιμονία'',η Συναγωγή ως ''ιερόσυλη
σύναξη'' και οι Εβραίοι ως ''βδελυκτοί''.
Ιουστινιάνειος Κώδικας :
Αφαιρώντας από τον Εβραϊσμό την ρητή νομιμότητα,ο Ιουστινιανός άνοιξε
την πόρτα σε καταχρήσεις όπως αυτή που συνέβη στο Βόριον της Βόρειας
Αφρικής το 535 όπου ο Ιουδαϊσμός ως θρησκεία κηρύχτηκε παράνομη ,οι
συναγωγές κλείστηκαν και οι Εβραίοι υποχρεώθηκαν να βαπτιστούν. Αν και
εξαίρεση ,αυτή η πράξη έκανε μια δυσοίωνη αρχή ,και ,με τον νέο Κώδικα ο
Εβραίος βρισκόταν χωρίς καθόλου νομική υποστήριξη. Η απαγόρευση της
Μισνά επιπρόσθετα προανάγγελε το κάψιμο του Ταλμούδ που άρχισε σε
μεταγενέστερους χρόνους. Σε όλους σχεδόν τους τομείς της Εβραϊκής ζωής ο
Κώδικας επέφερε περισσότερες δυσκολίες. Οι νόμοι για την δουλεία
σκλήρυναν ,ένας Εβραίος απαγορευόταν να έχει χριστιανό δούλο ( CJ 1-3-54
,1-10-2 ) ,τα περιουσιακά δικαιώματα περιορίστηκαν ( CJ 1-5-13 Novella
131) oι Εβραίοι αποκλείονταν από δημόσια λειτουργήματα και επίσης από
την δικηγορία ( CJ 1-5-12 του 527 μ.Χ.). Απαγορευόταν να είναι μάρτυρες
εναντίον Χριστιανών ( CJ 1-5-21). Η Συναγωγή δεν έπρεπε να γιορτάζει το
Πάσχα πριν το χριστιανικό Πάσχα
2.300 χρόνια αντισημιτισμού -Έντουαρντ Φλάννερυ
2.300 χρόνια αντισημιτισμού -Έντουαρντ Φλάννερυ
Και από τις δυο πλευρές λοιπόν η εχθρότητα ήταν ζωηρή και την ημέρα που
μετά το 131 ,η Εκκλησία της Ιερουσαλήμ έγινε ελληνοχριστιανική η ρήξις
κατέστη οριστική : χριστιανοί και Εβραίοι έγιναν επί αιώνες εχθροί.
Οι Εθνικοί εισερχόμενοι στην χριστιανοσύνη έφερναν μαζί τους όλα τα μίση
και τις προκαταλήψεις των Ελλήνων και των Ρωμαίων εναντίον των Εβραίων.
Μπερνάρντ Λαζάρ- Αντιεβραϊσμός (Εβραίος συγγραφέας)
Το 632 ο Ηράκλειος εξέδωσε διάταγμα για το υποχρεωτικό βάπτισμα όλων των
Εβραίων. Αυτή η πρωτοφανής ενέργεια που αποσκοπούσε στην ενοποίηση της
αυτοκρατορίας με εξαναγκασμένες μεταστροφές στην χριστιανική πίστη,έφερε
τα αντίθετα αποτελέσματα: όταν ,μερικά χρόνια αργότερα,τα στρατεύματα
του Ισλάμ προέλαυναν στην Ανατολή,οι Εβραίοι ,βαπτισμένοι και
μη,υποδέχτηκαν τους Μουσουλμάνους ως ελευθερωτές.
