Ο Νίτσε συγκρίνει την ¨Αρια σκέψη με την σημιτική

Ο μύθος του Προμηθέα  είναι αρχέγονο απόκτημα ολόκληρης της Άριας κοινότητας των λαών, και η απόδειξη της ικανότητας της για βαθιά κατανόηση της τραγωδίας. Πράγματι, δεν φαίνεται απίθανο αυτός ο μύθος να έχει την ίδια χαρακτηριστική σημασία για τον Άριο χαρακτήρα με εκείνη  που έχει ο μύθος της εξοστράκισης του ανθρώπου από τον Παράδεισο για τον σημιτικό χαρακτήρα, και να σχετίζονται αυτοί οι δυο μύθοι μεταξύ τους σαν αδελφός με αδελφή. Η καταγωγή του μύθου του Προμηθέα βρίσκεται στην ανεκτίμητη αξία  που μια αφελής ανθρωπότητα αποδίδει στην φωτιά  που την θεωρεί αληθινό παλλάδιο κάθε ανερχόμενου πολιτισμού. Αλλά ο άνθρωπος έπρεπε να διαθέτει ελεύθερα την φωτιά, δίχως να την δέχεται σαν ουράνιο δώρο, σαν αστραπή ππυ πυρπολεί ή σαν θερμές ηλιακές αχτίδες που χτυπούν αυτούς τους πρωτόγονους ανθρώπους με το παρατηρητικό πνεύμα σαν ιεροσυλία, σαν κλοπή της θεϊκής φύσης. Έτσι το πρωταρχικό φιλοσοφικό πρόβλημα προκαλεί αμέσως μια επίπονη και ασυμφιλίωτη  αντίθεση ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό και την κυλά ως το κατώφλι του κάθε πολιτισμού,σαν ένα πελώριο βράχο. Το καλύτερο και ανώτερο απόκτημα που μπορεί να έχει η ανθρωπότητα είναι εφικτό μόνο με μια ιεροσυλία και πρέπει να πληρωθεί με συνέπειες που προϋποθέτουν άφθονα δεινά και βάσανα με τα οποία οι προσβληθείσες θεότητες πρέπει να πλήξουν την φυλή των ανθρώπων. Αυτή είναι μια τραχία ιδέα που, με την αξιοπρέπεια που προσδίδει στην ιεροσυλία, αποτελεί έντονη αντίθεση με τον σημιτκό μύθο του προπατορικού αμαρτήματος στον οποίο η περιέργεια,  το ψέμα, η λαγνεία, η απληστία – με λίγα λόγια μια σειρά από κατ' εξοχήν γυναικεία χαρακτηριστικά θεωρήθηκε η πηγή του κακού. Εκείνο που διακρίνει την Άρια σκέψη είναι η θεϊκή άποψη του ενεργού αμαρτήματος, ως η χαρακτηριστική αρετή του Προμηθέα. Με αυτή έχει βρεθεί η ηθική βάση για την πεσιμιστική τραγωδία : η δικαίωση του ανθρώπινου πόνου, η δικαίωση της ανθρώπινης ενοχής και των συμφορών που συνεπάγεται.
Το κακό στην φύση των πραγμάτων,που το παρατηρητικό Άριο βλέμμα δεν μπορεί να παραγνωρίσει- η σύγκρουση στην καρδιά του κόσμου του αποκαλύπτεται σαν ένα χάος από διαφορετικούς κόσμους,για παράδειγμα ενός θεϊκού κι ενός ανθρώπινου,στους οποίους ο καθένας σαν άτομο,βρίσκεται εν δικαίω αλλά πρέπει να υποφέρει για την εξατομίκευση του, εφόσον συνυπάρχει με τους άλλους. Με την ηρωική προσπάθεια του ατόμου να φτάσει στην καθολικότητα, με την προσπάθεια του να διασπάσει το δίχτυ της εξατομίκευσης και να γίνει η μοναδική ουσία του σύμπαντος, αισθάνεται βαθύτατα την πρωταρχική αντίκρουση που κρύβεται στα πράγματα, κι αυτό σημαίνει ότι γίνεται εγκληματικό και υποφέρει.  Έτσι οι Άριοι αντιλαμβάνονται το έγκλημα σαν κάτι αρσενικό ,ενώ οι Σημίτες σαν κάτι θηλυκό. Ακριβώς όπως το προπατορικό έγκλημα διαπράχτηκε από έναν άνδρα,το προπατορικό αμάρτημα διαπράχτηκε από μια γυναίκα.
Φρίντριχ Νίτσε - Η Γέννηση της Τραγωδίας ( 1872 )
 
 
                                                                 Faith and Race 
Ετικέτες