Άν ύστερα από χίλια χρόνια υπάρχει ακόμα ιστορία και άνθρωποι ικανοί να την μελετούν, θα απορούν όταν θα διαπιστώνουν την πεισματική άρνηση του Άριου να χρησιμοποιήσει την συντριπτική υπεροχή του σε δύναμη και γνώση και το θεικό δώρο της παρουσίας του Αδόλφου Χίτλερ για να σωθεί από την πιο αποτρόπαια σκλαβιά στον ζυγό μιας σχετικά μικρής συμμορίας από αηδιαστικούς, παθολογικά ανισόρροπους, αδύναμους, δειλούς, αλαζόνες και καταπιεστικούς Εβραίους. Και δεν υπάρχει κανένα άλλο σύμβολο παρά η σβάστικα και κανένα άλλο όνομα παρά αυτό του Αδόλφου Χίτλερ για να γεννήσουν αυτόν τον ηρωισμό, που από μόνος του αυτός μπορεί να ενώσει και να εμψυχώσει όλους τους Άριους σε ένα ακαταμάχητο κύμα αντιεβραικής, αντιμαρξιστικής και αντιφιλελευθερικής επανάστασης.
Το μόνο πράγμα στο οποίο μπορώ να είμαι πιστός μέχρι θανάτου - και αυτή είναι η μόνη πίστη που έχει σημασία - είναι η φυλετική, και ως εκ τούτου πολιτιστική, αδελφότητα με τον δικό μου λαό, αδιάφορο που έχει γεννηθεί ο καθένας. Όταν αυτή η πίστη δοκιμάζεται τόσο σκληρά, όταν ο λαός μου κινδυνεύει, είναι τερατώδες να υποκρινόμαστε ότι θα πρέπει να είμαστε εχθροί μεταξύ μας επειδή χωριζόμαστε από υποθετικές - συνοριακές γραμμές και ότι μόλις μια συμμορία από διεθνείς Εβραίους μας ντοπάρει με τον κατάλληλο τρόπο, εμείς οι Άριοι, θα πρέπει να αλληλοσκοτωθούμε και να ισοπεδώσουμε με βόμβες ο ένας τις πόλεις του άλλου επειδή είμαστε ''εμπορικοί ανταγωνιστές'' ή για την ''αμερικανική δημοκρατία'' ή για την ''βρετανική αυτοκρατορία'' ή για οποιαδήποτε άλλη βλακεία. Έμαι Άριος, και θα είμαι αδελφός με τους Άριους όλου του κόσμου και θα πολεμήσω στο πλευρό τους. Κι αν είναι απαραίτητο θα μπω πρώτος στην μάχη της επιβίωσης ενάντια στην τρομερή απειλή των εκατομμυρίων εγχρώμων όντων που διψούν για το αίμα του Άριου και που καθοδηγούνται από τον ρυπαρό Εβραίο.
'Ενα πρωινό πήγα στο ταχυδρομείο όπου υπήρχε ένα μεγάλο δέμα για μένα. Ήταν από τον Τζέημς Κ. Γουώρνερ, έναν από τους πρώτους υποστηρικτές μας. Μέσα βρήκα πολύ προσεκτικά διπλωμένη μια τεράστια Εθνικοσοσιαλιστική σημαία, έξι μέτρα μήκος. Ίσως ήταν κι αυτό ένα σημάδι του πεπρωμένου από αυτά που είχα συνηθίσει να περιμένω. Αυτό ήταν, δεν υπήρχε αμφιβολία. Γύρισα στο σπίτι και κρέμασα την όμορφη παντιέρα κατά μήκος ολόκληρου του τοίχου του καθιστικού. Στο κέντρο έβαλα ένα ανάγλυφο πορτραίτο του Αδόλφου Χίτλερ. Από κάτω έβαλα μια μικρή βιβλιοθήκη και επάνω της άναψα τρία κεριά, για να κάνω έναν βωμό στον Αδόλφο Χίτλερ. Έκλεισα τα παραθυρόφυλλα και στάθηκα μπροστά στον καινούριο μου βωμό. Για πρώτη μου φορά, από τότε που έχασα την χριστιανική μου πίστη, είχα την εμπειρία ενός χείμαρρου αισθημάτων από εκείνους που δεν θα νιώσουν οι σύγχρονοι, ''στείροι'', άθεοι, ''διανοούμενοι'', αλλά που κυριολεκτικά συγκλόνιζαν την γη για ολόκληρους αιώνες : είχα μια ''θρησκευτική εμπειρία''. Στεκόμουν εκεί, στο φως των κεριών που τρεμόπαιζαν, μέσα στην απόλυτη σιγή, χωρίς κανείς από αυτούς που ζούσαν γύρω μου να ξέρει ή να ενδιαφέρεται για το τι κάνω.
