Πρέπει να επαναλάβουμε ότι είμαστε μαρξιστές και παίρνουμε για βάση το
"Κομμουνιστικό Μανιφέστο", που η σοσιαλδημοκρατία το πρόδωσε και το
διαστρέβλωσε σε δύο βασικά σημεία: 1) οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα: η
"υπεράσπιση της πατρίδας" στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι προδοσία του
σοσιαλισμού, 2) η διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος διαστρεβλώθηκε
από τη ΙΙ Διεθνή.Από τον καπιταλισμό η ανθρωπότητα μπορεί να περάσει
άμεσα μονάχα στο σοσιαλισμό, δηλαδή στην κοινή κατοχή των μέσων
παραγωγής και στη διανομή των προϊόντων ανάλογα με τη δουλειά του
καθενός. Το Κόμμα μας βλέπει πιο μακρυά: Ο σοσιαλισμός πρέπει
αναπόφευκτα να εξελιχθεί βαθμιαία στον κομμουνισμό, που στη σημαία του
είναι γραμμένο: "Ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα
σύμφωνα με τις ανάγκες του".Αυτό είναι το πρώτο επιχείρημά μου.Το
δεύτερο: Δεν είναι επιστημονικά σωστό και το δεύτερο μέρος της ονομασίας
του Κόμματός μας (σοσιαλ- δημοκράτες). Η δημοκρατία είναι μια μορφή
κράτους. Εμείς, όμως, οι μαρξιστές, είμαστε αντίπαλοι κάθε κράτους.
[..] Δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω, μα μπροστά, όχι προς τη δημοκρατία του
συνηθισμένου αστικού τύπου, που στερέωνε την κυριαρχία της αστικής τάξης
με τη βοήθεια των παλιών, μοναρχικών οργάνων διακυβέρνησης, της
αστυνομίας, του στρατού, της υπαλληλίας. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά, προς
τη νέα δημοκρατία που γεννιέται, που παύει να είναι δημοκρατία, γιατί
δημοκρατία σημαίνει κυριαρχία του λαού, και ο ένοπλος λαός δεν μπορεί να
κυριαρχεί ο ίδιος πάνω στον εαυτό του. Η λέξη δημοκρατία εφαρμοσμένη
στο Κομμουνιστικό κόμμα δεν είναι μόνο επιστημονικά λαθεμένη. Τώρα, μετά
το Μάρτη του 1917, είναι παρωπίδες που βάζουν στα μάτια του
επαναστατημένου λαού και τον εμποδίζουν να χτίζει ελεύθερα, τολμηρά και
πρωτόβουλα το καινούργιο: Τα Σοβιέτ των εργατών, των αγροτών και όλων
των άλλων βουλευτών, σαν τη μοναδική εξουσία στο "κράτος", σαν προάγγελο
της "απονέκρωσης" κάθε κράτους.
[..]Μπορεί ίσως κανείς έξυπνος ευφυολόγος να θελήσει να παρηγορήσει εµάς
τους Μπολσεβίκους µε τον τρόπο του Ένγκελς : έχουµε ένα πραγµατικό
κόµµα που αναπτύσσεται αξιοθαύµαστα, το ανούσιο και βάρβαρο όνοµα
«Μπολσεβικικό» µπορεί «να συγχωρηθεί» αν και δεν εκφράζει τίποτε παρά το
τυχαίο γεγονός ότι στην Συνδιάσκεψη Βρυξελλών-Λονδίνου στα 1903 είχαµε
την πλειοψηφία (Bolshinstvo). Ίσως σήµερα που οι καταδιώξεις του
κόµµατος που έγιναν τον Ιούλιο και Αύγουστο από τους δηµοκρατικούς και
«επαναστατικούς» µικροαστούς, έδωσαν στη λέξη «µπολσεβίκος» ένα
παγκόσµιο σεβασµό, όπως επίσης οι καταδιώξεις αυτές σηµείωσαν ένα τόσο
µεγάλο ιστορικό βήµα προς τα εµπρός που έκανε το κόµµα µας στην σηµερινή
του εξέλιξη-ίσως σήµερα θα δίσταζα να επαναλάβω την πρόταση που έκανα
τον Απρίλιο, να αλλάξουµε το όνοµα τον κόµµατος µας. Θα προτιµούσα να
προτείνω ένα συµβιβασµό στους συντρόφους µας, να ονοµασθούµε
Κοµµουνιστικό Κόµµα, αλλά να κρατήσουµε το Μπολσεβικικό εντός
παρένθεσης.... Αλλά το ζήτηµα του ονόµατος του κόµµατος έχει ασύγκριτα
µικρότερη σηµασία
από το ζήτηµα της σχέσης του επαναστατικού προλεταριάτου προς το Κράτος.
[..]..ο Ένγκελς έγραφε ότι σε όλα του τα άρθρα µεταχειρίζεται την λέξη
«κοµµουνιστής» και όχι «σοσιαλδηµοκράτης», γιατί εκείνη την εποχή
σοσιαλδηµοκράτες ονοµάζονταν οι οπαδοί του Προυντόν στη Γαλλία και του
Λασσάλ στη Γερµανία.
«Ο Μαρξ και
εγώ (εξακολουθεί ο Ένγκελς) δεν µπορούσαµε βέβαια να µεταχειρισθούµε
αυτόν τον όρο για να διατυπώσουµε την ξεχωριστή άποψη µας. Σήµερα τα
πράγµατα άλλαξαν και η λέξη αυτή (σοσιαλδηµοκράτης) µπορεί να
συγχωρεθεί, αν και εξακολουθεί να είναι ανακριβής (unpassend, κατά λέξη,
ανακόλουθος) για ένα κόµµα που το οικονοµικό του πρόγραµµα δεν είναι
απλώς και γενικώς σοσιαλιστικό (κοινωνιστικό), άλλα συγκεκριµένα
κοµµουνιστικό-για ένα κόµµα που ο τελικός του πολιτικός σκοπός είναι η
εξαφάνιση ολοκλήρου του Κράτους και συνεπώς και της ∆ηµοκρατίας. Αλλά τα
ονόµατα των πραγµατικών πολιτικών κοµµάτων δεν ανταποκρίνονται ποτέ
τελείως στα γεγονότα : το κόµµα εξελίσσεται, το όνοµα µένει».
Λένιν -Επανάσταση και Κράτος
[..] Κάθε κομμουνιστής βουλευτής πρέπει, κατά την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, να συνδυάζει την παράνομη με τη νόμιμη δράση. Στις χώρες όπου οι κομμουνιστές βουλευτές έχουν ακόμα, σύμφωνα με τους αστικούς νόμους, τη βουλευτική ασυλία, πρέπει να χρησιμοποιούν την ασυλία αυτή για την παράνομη οργάνωση και δράση του Κόμματος. (Ο Λένιν για τον κοινοβουλευτισμό και τις εκλογές)
«Η Κομμουνιστική Διεθνής», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 110-123)
Λένιν -Επανάσταση και Κράτος
[..] Κάθε κομμουνιστής βουλευτής πρέπει, κατά την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, να συνδυάζει την παράνομη με τη νόμιμη δράση. Στις χώρες όπου οι κομμουνιστές βουλευτές έχουν ακόμα, σύμφωνα με τους αστικούς νόμους, τη βουλευτική ασυλία, πρέπει να χρησιμοποιούν την ασυλία αυτή για την παράνομη οργάνωση και δράση του Κόμματος. (Ο Λένιν για τον κοινοβουλευτισμό και τις εκλογές)
«Η Κομμουνιστική Διεθνής», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 110-123)
Faith and race
