"Η ζωή είν' ένας διαρκής αγών, μία αδιάκοπος, χωρίς τέρμα και χωρίς σταμάτημα, μάχη εναντίον της φύσεως, εναντίον των άλλων ανθρώπων, εναντίον του εαυτού μας. Ο ηρωικός 'Ανθρωπος αποτελεί ο ίδιος κέντρον του εαυτού του, ελεύθερος εις την απομόνωσίν του, αριστοκρατικός με την απόστασιν εις την οποίαν κρατεί τους άλλους, απτόητος με το θάρρος της προσωπικής του γνώμης και της προσωπικής του ευθύνης, υπερήφανος μέσα εις το άβατον τέμενος της μοναξιάς του. Δι' αυτό δεν καταδέχεται να φθονεί, μήτε να παραβγαίνει με τους άλλους, δεν χρειάζεται να βεβαιώνει εις τον εαυτό του μ’ αυτό το μέσον, με την εξωτερικήν αναγνώρισίν του δηλαδή, την υπεροχήν του. Γνωρίζει, ότι σημασίαν δεν έχει το περιεχόμενον των ιδεών ενός ανθρώπου, αλλ' η ψυχική δύναμις με την οποίαν τας κατέκτησε και τας κατέχει, όχι το τι πιστεύεις, αλλά το πώς πιστεύεις ό,τι πιστεύεις. Υπερήφανος είναι, όχι εγωιστής. Δι' αυτό σπαταλά τον εαυτό του. Η ευτυχία του είναι να δαπανά, ακριβέστερον ακόμη: να δαπανάται".
Ιωάννης Συκουτρής - Απόσπασμα από το βιβλίο "Φιλοσοφία της ζωής-Ηρωικός τρόπος ζωής", εκδόσεις : Ελεύθερη Σκέψις
Ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν Έλληνας φιλόλογος μεγάλης σπουδαιότητας, φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης και αργότερα διετέλεσε υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου στην Σμύρνη. Βίωσε την οδύνη από την αποτυχία της μικρασιατικής εκστρατείας και η κατάληξη της Σμύρνης συσσώρευσε στην ψυχή του μεγάλη πικρία. Είναι ιδιαιτέρως γνωστός για τα εξαιρετικής ποιότητας έργα του, και παρά την τραγική κατάληξή του δίνοντας τέλος στην ζωή του σε μικρή ηλικία, εξακολουθεί να κατέχει περίοπτη θέση στις συνειδήσεις των λίγων και μυημένων. Ο Ιωάννης Συκουτρής υπήρξε μέγιστος στον χώρο του όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη
Βασικό στοιχείο της προσωπικότητάς του ήταν να πολεμά για ότι πίστευε αλλά για ότι δεν πίστευε και τον έβρισκε αντίθετο. Μισούσε επίσης την ανευθυνότητα. Ήταν λεπτοκαμωμένος, με πρόσωπο χλωμό που φωτιζόταν όμως από ένα θερμό χαμόγελο. Κάθε φορά που ανέβαινε στην έδρα ασκούσε την γοητεία του με τον στοχαστικό και συναρπαστικό του λόγο, γι' αυτό και το αμφιθέατρο, όταν δίδασκε, ήταν πάντα ασφυκτικά γεμάτο, κάτι που ενοχλούσε φυσικά τους συναδέλφους του. Είχε μεγάλο ταλέντο ακόμα και τα πιό ανιαρά κείμενα να τα μεταμορφώνει σε αριστουργήματα. Είχε αναφέρει κάποτε πως : "Ο δάσκαλος οφείλει να ζωντανεύει το κείμενο, να το ζεί και να το δίδει όπως ένας ηθοποιός".
Αξίζει να σημειωθεί πως ανάμεσα στο ακροατήριό του υπήρχαν άνθρωποι από αντίθετους ιδεολογικούς χώρους, το σπουδαίο σε αυτό ήταν, πως στο τέλος κάθε διάλεξής του ακολουθούσαν ενθουσιώδεις και θερμές εκδηλώσεις αποδοχής. Αυτό ήταν κάτι που ενοχλούσε ακόμη περισσότερο τους συναδέλφους του.
Το 1936 και με αφορμή το κεφάλαιο της εισαγωγής του "Συμποσίου" που αναφερόταν στις γενετήσιες σχέσεις στην αρχαία Ελλάδα, στην ομοφυλοφιλία και την παιδεραστία, δέχτηκε πολλές επιθέσεις από ακαδημαϊκούς και μη κύκλους, κατατέθηκαν εναντίον του και δύο μηνύσεις (εφημερίδα Επιστημονική Ηχώ και από την Ιερά Σύνοδο).
Η αξιοζήλευτη πορεία του, η μεγάλη του επιτυχία στα έργα του , η λαμπερή πνευματική προσωπικότητά του, προκάλεσαν μεγάλο φθόνο στον πανεπιστημιακό κύκλο. Ζηλόφθονοι και ανάξιοι άνθρωποι χρησιμοποίησαν ακραίους σχολιασμούς και πένες, κίνησαν φυλλάδες και κίτρινο τύπο για να πολεμήσουν και να δυσφημίσουν ότι πιό άξιο είχε επιδείξει η ελληνική διανόηση. Φανερά πικραμένος και πληγωμένος κλείστηκε στον εαυτό του και έδωσε τέλος στην ζωή του παίρνοντας δηλητήριο, στις 21 Σεπτεμβρίου 1937, σε ηλικία μόλις 36 ετών. Είναι αδύνατον να φανταστεί ίσως κανείς τι θα προσέφερε αν ζούσε έως τα βαθιά του γεράματα
Άξιο αναφοράς επίσης, είναι το γεγονός πως ο Ιωάννης Συκουτρής έζησε τέσσερα χρόνια στην Γερμανία, και με την επιστροφή του στην Ελλάδα προπαγάνδισε υπέρ του κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ.Έχει αναφερθεί και στο ιουδαϊκό ζήτημα. Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ αλλά κι εδώ
Faith and Race
