Ο θαυμασμός του Γκαίμπελς για τον Χίτλερ και τη δύναμη που ασκούσε στις
μάζες εκδηλώθηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1922, μετά τα γεγονότα
του Κόμπουργκ. Την εποχή εκείνη διάφορες εθνικιστικές οργανώσεις της
πόλης είχαν οργανώσει μια «γερμανική ημέρα» και κάλεσαν τον Χίτλερ για
να μιλήσει δημόσια. Ο Χίτλερ μετέβη στο Κόμπουργκ με μια ειδική
αμαξοστοιχία, συνοδευόμενος από 800 άνδρες των «Ταγμάτων Εφόδου» (SA). Η
πλειονότητα των εργατών τηςπόλης τότε ήταν κομμουνιστές. Οι φιλήσυχοι
αστοί τούς έτρεμαν κυριολεκτικά, επειδή στην ουσία δεν αναγνώριζαν ούτε
Αρχές, ούτε Αστυνομία και είχαν μετατρέψει την πόλη σε μια «μικρή
Μόσχα». Οταν οι κομμουνιστές πληροφορήθηκαν ότι επρόκειτο να φθάσει στην
πόλη τους ο αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, παρήγγειλαν στους
οργανωτές της συγκέντρωσης ότι καλά θα έκαναν να ειδοποιούσαν τον
Χίτλερ να μην παρήλαυνε επισήμως από τους δρόμους με τις σημαίες και τα
λάβαρα του. Οι οργανωτές της «γερμανικής ημέρας», τρομοκρατημένοι,
έτρεξαν στον σιδηροδρομικό σταθμό για να υποδεχθούν τον Χίτλερ και να
του αναγγείλουν συγχρόνως την κομμουνιστική... απαγόρευση. Ο
Χίτλερ έμεινε έκπληκτος. Αδυνατούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν μια
ολόκληρη πόλη να υφίσταται τόσο εξευτελιστικά την τρομοκρατία των
κομμουνιστών. Διέταξε τότε τους άνδρες των «Ταγμάτων Εφόδου» να
υψώσουν τις σημαίες και να παρελάσουν με ύφος προκλητικό, μέσα από τους
κεντρικότερους δρόμους. Εξω από τον σταθμό ήταν ήδη συγκεντρωμένο ένα
πλήθος που δεν έκρυβε τις εχθρικές του διαθέσεις. Η ηρεμία μάλιστα και η
αποφασιστικότητα που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των
εθνικοσοσιαλιστών εκνεύρισαν τους κομμουνιστές ακόμα περισσότερο. Οι
πρώτοι ψίθυροι μεταβλήθηκαν σύντομα σε ύβρεις και δυνατές φωνές. Η
παράσταση όμως του «δεκανέα» είχε μόλις αρχίσει. Πρώτος προχωρούσε ο
Χίτλερ. Ακολουθούσαν οι σημαίες και τα εθνικοσοσιαλιστικά λάβαρα. Και
πιο πίσω. με βήμα στρατιωτικό, βάδιζαν οι άνδρες των «Ταγμάτων Εφόδου».
«Φασίστες/... Ληστές/... Εδώ που ήρθατε, θα πεθάνετε!», ακούγονταν από
παντού.
Τα SA, όμως, αντί απάντησης, τραγούδησαν τον εθνικοσοσιαλιστικά ύμνο. Οι
«Κόκκινοι» τότε δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν. Αρχισαν να εκσφενδονίζουν
εναντίον των αντιπάλων τους πέτρες, καδρόνια, σίδερα ό,τι έβρισκαν. Οι
χιτλερικοί απάντησαν με αποφασιστικότητα. Αντεπετέθησαν και η σύρραξη
επήλθε. Υστερα από ένα τέταρτο της ώρας ο δρόμος είχε καθαρίσει. Δεν
υπήρχε ούτε ένας «κόκκινος» αντίπαλος!
Την επόμενη μέρα οι κομμουνιστές, που δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν ακόμα
την ήττα τους, αφού απηύθυναν κατά τη γνωστή τακτική τους μια γενική
διαμαρτυρία στις διεθνείς οργανώσεις των μαρξιστών, ανήγγειλαν ότι στις
13.30 θα πραγματοποιούσαν μια μεγάλη αντιδιαδήλωση, για να
διαμαρτυρηθούν εναντίον της «ληστρικής ομάδας των ναζί που είχε εισδύσει
στην πόλη για να την τρομοκρατήσει». Το μεσημέρι, όμως,στον χώρο της
διαδήλωσης τους περίμενε μια έκπληξη. Πρώτος βρισκόταν εκεί ο Χίτλερ με
τους άνδρες του. Μάταια όμως περίμενε τους «Κόκκινους», για να
αναμετρηθεί μαζί τους. Δεν προσήλθαν περισσότεροι από 100, που και
αυτοί, μόλις συνειδητοποίησαν την αριθμητική μειονεξία, προτίμησαν να
αποχωρήσουν. Ο Χίτλερ έμεινε κυρίαρχος στον τόπο της συγκέντρωσης. Οι
Αρχές της πόλης και οι συντηρητικοί του Κόμπουργκ ενθουσιάστηκαν. Με
θριαμβευτικές κραυγές και επιδοκιμασίες συνόδευσαν τον Χίτλερ στον
σιδηροδρομικό σταθμό για την επιστροφή.
O Mάγος της προπαγάνδας- Ιάκωβος Χονδροματίδης
''Η τρομοκρατία στους δρόμους,στα δημόσια κέντρα,στα εργοστάσια,στις
συγκεντρώσεις,θα πετυχαίνει πάντα αν μια παρόμοια τρομοκρατία δεν της
φράξει τον δρόμο.''
Αδόλφος Χίτλερ - Ο Αγών μου
''Δεν έχω ακούσει ποτέ αν αυτοί οι ευηπόληπτοι κύριοι έχουν εκφράσει
ποτέ την αγανάκτηση τους με τις διάφορες πράξεις αιματηρής βίας τις
οποίες αυτοί οι Μοσχοβίτες επαγγελματίες διέπραξαν στην Γερμανία ή αν
εκφράστηκαν ποτέ εναντίον του συνθήματος ''Χτυπήστε και τσακίστε τους
Φασίστες όπου τους συναντήσετε''.
Αδόλφος Χίτλερ
Faith and Race
