Η τελική νίκη θα είναι δική μας. Θα έρθει μέσα από δάκρυα κι αίμα, αλλά θα δικαιολογήσει όλες τις θυσίες που έχουμε κάνει.

«Αντίσταση με κάθε Τίμημα» 

του Dr. Joseph Göbbels

( Αυτό είναι το τελευταίο από τα άρθρα του Göbbels στην εφημερίδα Das Reich. Δύο εβδομάδες αργότερα ήταν νεκρός)

 “Ο πόλεμος έχει φτάσει σε ένα σημείο στο οποίο μόνο οι ολοκληρωτικές προσπάθειες  του έθνους και από κάθε άτομο ξεχωριστά μπορούν να μας σώσουν. Η υπεράσπιση της ελευθερίας μας δεν εξαρτάται πλέον από τον μάχιμο στρατό στο μέτωπο. Κάθε πολίτης, κάθε άνδρας και γυναίκα και αγόρι και κορίτσι πρέπει να πολεμήσουν με απαράμιλλο φανατισμό. Ο εχθρός αναμένει ότι, μόλις τα άρματα μάχης του θα έχουν προωθηθεί, δεν θα βρουν αντίσταση. Πιστεύει ότι θα είμαστε τόσο αναταραγμένοι από την υλική του υπεροχή που θα αφήσουμε την κατάσταση να πάρει το δρόμο της, χωρίς να μας ενδιαφέρει η κατάληξη.

 Πρέπει να διαψεύσουμε τις ελπίδες του εχθρού. Κανένα χωριό και καμιά πόλη δεν πρόκειται να παραδοθεί στον εχθρό. Ο εχθρός είναι δυνατός, αλλά όχι αρκετά δυνατός ώστε να κρατήσει όλη την επικράτεια του Ράιχ χωρίς τη βοήθειά μας. Εάν μας πείσει να διαπραγματευτούμε, θα τα πάμε καλά. Ο εχθρός έχει ερημώσει τις πόλεις και τις επαρχίες μας με τον χειρότερο και πιο τρομακτικό βομβιστικό τρόμο. Εφόσον είμαστε αποφασισμένοι να αντισταθούμε με κάθε τίμημα, δεν γίνεται να ηττηθούμε, και για εμάς το να μην ηττηθούμε συνεπάγεται το να νικήσουμε. Αυτός ο πόλεμος των εθνών απαιτεί μεγάλες θυσίες. Ακόμη, αυτές οι θυσίες δεν συγκρίνονται με εκείνες που θα αναγκαστούμε να κάνουμε αν χάσουμε.

 Ο εχθρός φυσικά θέλει να κάνει αυτή τη μάχη ενάντια στο Ράιχ όσο γίνεται πιο εύκολη και ασφαλή, και ελπίζει να εξοντώσει το φρόνημά μας με δελεαστικές συγκινήσεις. Αυτό είναι δηλητήριο για αδύναμες ψυχές. Όσοι πέσουν στην παγίδα αποδεικνύουν ότι δεν έχουν διδαχτεί τίποτα από τον πόλεμο. Νομίζουν ότι είναι δυνατόν να πάρουν τον εύκολο δρόμο, όταν μόνο το δύσκολο μονοπάτι οδηγεί στην ελευθερία. Είναι οι ίδιες καχύποπτες ψυχές οι οποίες δεν έχουν κανένα ίχνος εθνικής τιμής, και αδιαφορούν αν θα ζουν υπό τις λέσχες των Αγγλο-Αμερικανών Εβραίων τραπεζιτών, και θα δέχονται την ελεημοσύνη τους. Με άλλα λόγια, είναι τα σκουπίδια του έθνους μας, που παρόλα αυτά δίνουν στον εχθρό μια εντελώς λανθασμένη ιδέα αυτού του λαού. 

Οποιοσδήποτε βλέπει πώς οι Βρετανικές και οι Αμερικανικές εφημερίδες διασκεδάζουν μαζί τους, χλευάζοντας και απαξιώνοντάς τους, και συγκρίνοντάς τους με το θαρραλέο μαχόμενο για την επιβίωσή του έθνος. Εκείνο το έθνος, το οποίο έχει επιδείξει ηρωισμό, και ακόμη περισσότερο ηρωισμό, έχει έναν και μόνο πόθο διαβάζοντας αυτές τις περιγραφές: να τους σκοτώσει. Δεν τους αξίζει τίποτα άλλο. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν έχουν επίγνωση του τι κάνουν. Πρέπει να το γνωρίζουν, διότι το έχουν ακούσει αρκετά συχνά, ακόμη κι από τον εχθρό, ότι δεν θέλουν να μας πιστέψουν.

Ανάμεσα σε χιλιάδες μάχες, φορτία και ήττες, ο λαός μας στέκει άθραυστος. Οι καρδιές μας είναι περήφανες όταν ακούμε από τον εχθρό για τον άγριο φανατισμό που συναντούν, πώς πατέρες, μητέρες κι ακόμη και παιδιά συγκεντρώνονται για να αντισταθούν στους εισβολείς, πώς αγόρια και κορίτσια πετούν χειροβομβίδες και ναρκοθετούν ή πυροβολούν από παράθυρα κελαριών χωρίς να υπολογίζουν τον κίνδυνο. Εξαναγκάζουν τον εχθρό να τους σεβαστεί. Ακινητοποιούν τις δυνάμεις του. Τον εξαναγκάζουν να δεσμεύσει τις εφεδρείες του, να κρατήσουν μια στασιαστική πόλη ή ένα χωριό φλογισμένο με εθνικό φανατισμό, τοιουτοτρόπως δείχνοντας το πλεονέκτημά του μέχρι να μπορέσει να χτιστεί μια νέα αμυντική γραμμή μερικά χιλιόμετρα παραπέρα. Ο ισχυρισμός ότι μάχονται απεγνωσμένα είναι μια γελοία αντιστροφή των γεγονότων. Οι επιθέσεις του εχθρού είναι πιο ριψοκίνδυνες από τις μεθόδους άμυνας που χρησιμοποιούμε. 

Έχουν ένα συμπαγές θεμέλιο, το οποίο σύντομα θα γνωστοποιήσει την επίδρασή του στην εξέλιξη του πολέμου. Ένα έθνος που υπερασπίστηκε την ελευθερία του με όλους του τους πόρους δεν έχει ποτέ νικηθεί. Συχνά, ωστόσο, όσοι έχουν υποκύψει λόγω απόγνωσης έχουν ηττηθεί. Όλη η πολεμική μας προσπάθεια απαιτεί επαναστατικές αλλαγές. Οι παλιοί νόμοι του πολέμου είναι ξεπερασμένοι, και δεν έχουν καμία χρησιμότητα στην παρούσα μας κατάσταση. Αυτή είναι η εποχή των πολέμων μεταξύ των εθνών. Όταν ολόκληροι λαοί απειλούνται, ολόκληροι λαοί πρέπει να προστατευτούν. Ο εχθρός δεν θέλει να καταλάβει κάποια επαρχία μας ή να μας ωθήσει πίσω σε πιο ευνοϊκά για αυτόν στρατηγικά σύνορα· θέλει να κόψει τις αρτηρίες μας καταστρέφοντας τα ορυχεία και τα εργοστάσιά μας, καταστρέφοντας την εθνική μας υπόσταση. Εάν επιτύχει, η Γερμανία θα μετατραπεί σε νεκροταφείο. Ο λαός μας θα πεινάσει και θα πεθάνει, εκτός από τα εκατομμύρια όσων θα εξοριστούν στην Σιβηρία ως καταναγκαστικό εργατικό δυναμικό. 

Σε μια τέτοια κατάσταση, κάθε μέσον είναι δικαιολογημένο. Βρισκόμαστε σε κατάσταση εθνικής εκτάκτου ανάγκης· δεν είναι η ώρα να αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει κανονικά! Μήπως ανησυχεί ο εχθρός για αυτό; Που επιτρέπει ο διεθνής νομικός κώδικας τα βασανιστήρια και τους βιασμούς δεκάδων χιλιάδων Γερμανίδων γυναικών στην Ανατολή, ή τις τρομερές και δειλές δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων Γερμανόπουλων, ή τόσους πολλούς που έχουν πέσει θύματα στον βαρβαρικό εχθρικό βομβιστικό τρόμο; Κάθε φυσιολογικές ιδέες και πολεμικές επιχειρήσεις έχουν προ πολλού αγνοηθεί από τον εχθρό. Μόνο εμείς οι φυσιολογικοί Γερμανοί τις τηρούμε ακόμη με τη λανθασμένη πεποίθηση ότι μπορεί τοιουτοτρόπως να επαναφέρουμε τη λογική του εχθρού. Τα γεγονότα αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο. Οι εχθροί μας είναι επίσης αρκετά αυθάδεις ώστε να μας αποκαλούν βάρβαρους κι εγκληματίες πολέμου, διότι εδώ κι εκεί προβάλλουμε σθεναρή αντίσταση με όποια μέσα διαθέτουμε. 

Μόλις πρόσφατα, οι Βρετανοί πιλότοι του τρόμου οι οποίοι καταρρίφθηκαν αφού είχαν πράξει το καταστροφικό τους έργο δέχθηκαν επίθεση από άνδρες και γυναίκες στο Βερολίνο, οι οποίοι αφού καταστράφηκαν τα σπίτια τους προσπαθούσαν να διασώσουν τα υπάρχοντά τους και να
θάψουν τα πτώματα των γονέων και των παιδιών τους. Η αντίδρασή τους ήταν κατανοητή, αλλά οι Γερμανική φρουρά τους προστάτευσε (τους πιλότους) με τα όπλα της. Τι θα συνέβαινε σε έναν αιχμάλωτο Γερμανό πιλότο, εάν είχε οδηγήσει σε μια φλεγόμενη Μόσχα; Θέτοντας το ερώτημα αναμένεται και η απάντησή του. Η ιπποτική συμπεριφορά δεν θα καταφέρει πολλά σε αυτόν τον πόλεμο.

 Οι Γερμανοί ονειροπόλοι πρέπει να ξυπνήσουν, αν δεν θέλουν να χάσουν την ελευθερία και τη ζωή τους. Πόσο ακόμη θα περιμένουν μέχρι να κάνουν αυτό που πρέπει; Θα περιμένουν μέχρι οι Μπολσεβικικές αφίσες να εμφανιστούν, προστάζοντας άπαντες μεταξύ δεκατεσσάρων και πενήντα να εμφανιστούν σε συγκεκριμένο σημείο με ρουχισμό και τρόφιμα για δύο εβδομάδες προκειμένου να μεταφερθούν στη Σιβηρία; Ή μέχρι οι Αγγλο-Αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις να καταστρέψουν το λαό μας μέσω της πείνας και του Τυφοειδή Πυρετού; Μήπως πρόκειται για υπερβολή; Καθόλου! Είναι πλέον η βλοσυρή αλήθεια στις κατεχόμενες περιοχές στην Ανατολή και στη Δύση. Μόνο μερικές ρομαντικές ψυχές αδυνατούν να το δουν. Έχουν χτίσει έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, και δεν θέλουν να πιστέψουν τη σκληρή πραγματικότητα και να αντλήσουν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Πρέπει να αλλάξουν το σκεπτικό τους, και μάλιστα όσο γρηγορότερα γίνεται.

 Κάποιος είπε κάποτε ότι δεν ήξερε ποιος λαός θα μπορούσε να ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου, αλλά ήξερε ότι ο Γερμανικός λαός έπρεπε να ξυλοκοπηθεί για να ζήσει. Ποιο χτύπημα είναι απαραίτητο τελικά για να ξυπνήσουν αυτοί οι άνθρωποι από τις ψευδαισθήσεις τους, να τους πείσει να παραιτηθούν από τις φαντασιώσεις και τις πλάνες τους, για το δικό τους καλό αν όχι και για όλων των υπολοίπων; Τι θα πείσει αυτούς τους κωλυσιεργούς και ηττοπαθείς να προστατεύσουν τους εαυτούς τους; Ο εχθρός είναι εκεί έξω για να μας πάρει όλους. Οι Λονδρέζικες εφημερίδες πρόσφατα ανέφεραν ότι οι Αγγλο-Αμερικανοί αξιωματικοί αντιμετώπισαν με περιφρόνηση τους ιδιοκτήτες των σπιτιών στα οποία είχαν βρει κατάλυμα. Αγόραζαν Γερμανό-Αγγλικά λεξικά προκειμένου να διαπραγματευτούν. Μόνο οι οικιακοί βοηθοί αρνήθηκαν να συμπεριφερθούν με τέτοιο ανάξιο τρόπο. Τι μπορεί να πει κανείς για αυτά τα πλάσματα; Το να τους νικήσουμε φαντάζει ως η μόνη πιθανή λύση. Δόξα τω Θεώ, αυτά είναι απομονωμένα περιστατικά. Τι να σκεφτεί ένας Γερμανός για ανθρώπους που καταστράφηκε η περιουσία τους και που τους έχουν πει ότι θα βασανιστούν με Μεσαιωνικές μεθόδους, και που εξακολουθούν κι επιδιώκουν μια ευχάριστη συζήτηση με τους κατακτητές τους;

Γιατί αναφέρονται αυτά τα παραδείγματα; Προκειμένου να προστατευτούν οι υγιείς άνθρωποι από την μόλυνση. Εάν επρόκειτο να υποκύψουν, θα τελείωναν όλα. Δεν θα είχαμε σωτηρία, κανένα μέλλον. Πρέπει να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας αν θέλουμε να λάβουμε κάποια οποιαδήποτε βοήθεια. Είναι περισσότερο από αφελές το να ελπίζουμε ότι ο εχθρός θα μας βοηθήσει. Έχουμε ακόμη αρκετά μέσα και ευκαιρίες να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και να φέρουμε ένα επιτυχές αποτέλεσμα στον πόλεμο, εάν μόνο τα χρησιμοποιήσουμε. Αυτό είναι το κέντρο των προσπαθειών μας. Ο καθένας πρέπει να ξεκινήσει μόνος του, εξορίζοντας κάθε αδυναμία και λήθαργο. Πρέπει να παραμείνει σταθερός και να δώσει το παράδειγμα στους άλλους, πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή όταν συναντά την ηττοπάθεια. Πρέπει να είναι πραγματικός άνδρας και να δρα, να εργάζεται και να πολεμά μέχρι να ξεπεράσουμε την πιο σημαντική κρίση αυτού του πολέμου. Δεν ξέρουμε πόσο χρόνο θα πάρει, μόνο ότι είναι απαραίτητο αν θέλουμε να ζήσουμε. Αυτό ισχύει για κάθε Γερμανό, είτε βρίσκεται στο μέτωπο, είτε στην πατρίδα. Κανείς δεν μπορεί να επαναπαυτεί στις πράξεις των υπολοίπων.

 Είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι που πλέει μέσα στην καταιγίδα. Κανείς δεν μπορεί να κάθεται σε μια γωνιά και να γκρινιάζει και να παραπονιέται, κάνοντας μόνο επικριτικές παρατηρήσεις στον πηδαλιούχο και στους άλλους επιβάτες. Ποιος μπορεί να μιλήσει εναντίον των υπολοίπων όταν εκείνος ο οποίος προφανώς δεν δείχνει κανέναν σεβασμό προς τους υπόλοιπους πετάγεται στη θάλασσα για να διευκολύνει την πίεση στους υπολοίπους, τόσο ψυχικά, όσο και επειδή είναι κουρασμένοι από έναν επαγγελματία παραπονιάρη που διακινδυνεύει τις προσπάθειές τους, για να σώσουν τους ίδιους; Έτσι έχει η κατάσταση. Δεν μπορούμε να δώσουμε σημασία στην ανιαρότητα, την αδυναμία και τη λεπτότητα. Το τι θέλουμε, και ποιες είναι οι προθέσεις του σατανικού μας εχθρού, έχει ειπωθεί αρκετά συχνά και ξεκάθαρα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Δεν χρειάζεται να επαναληφθεί. Όλοι το γνωρίζουν. Οι εξελίξεις το έχουν επιβεβαιώσει, κι όχι διαψεύσει. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ότι τα ασθενή πλάσματα είναι σωστά συνεπείς στην δειλή τους δικαιολογία ότι η κατάσταση δεν θα είναι τόσο κακή όσο φοβόμαστε.

Εάν η ταραχή του εχθρού μας εξαπατήσει ώστε να παραδοθούμε, η κατάσταση θα είναι ακόμη χειρότερη από όσο προβλέψαμε. Πρέπει να αντλήσουμε τα κατάλληλα συμπεράσματα, ψυχρά, ήρεμα, αδιαμαρτύρητα, αλλά επίσης με αποφασιστικότητα. Η ανάρτηση της λευκής σημαίας συνεπάγεται την παραίτησή από τον πόλεμο και το ντροπιαστικό χάσιμο της ζωής κάποιου. Δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε αυτό. Αντιθέτως, αυτό θα βοηθούσε μόνο τον εχθρό μας να κερδίσει μια φθηνή νίκη, και τουλάχιστον για λίγο να επισκιάσει την αυξανόμενη κρίση της συμμαχίας του. Τα αποτελέσματα είναι πασιφανή. Θα μας προσέβαλλαν μόνο, και αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν στην απόλυτη καταστροφή του έθνους μας. Κανείς δεν προτίθεται να αποδεχτεί αυτή την μοίρα. Πρέπει επομένως να συνεχίσουμε να μαχόμαστε, να αντιστεκόμαστε με κάθε τίμημα, ακόμη κι υπό τις πιο σκληρές και ζοφερές συνθήκες. Πολεμήσαμε για χρόνια σχεδόν χωρίς κανέναν κίνδυνο. Αυτό δεν ήταν συγκεκριμένα αξιέπαινο. Ο κίνδυνος ήταν εντελώς στη μεριά του εχθρού. Ξεπέρασαν τον κίνδυνο. Ποιος νομίζει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο; Πρέπει να αγοράσει μια κρεμάλα και να κάνει στον εαυτό του αυτό που νομίζει πως θα γίνει σε ολόκληρο το έθνος μας.

Ακόμη ζούμε κι αναπνέουμε, κι έχουμε ολόκληρα βουνά αντίστασης μέσα μας που το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τα συντάξουμε. Δεν έχουμε πιστέψει ποτέ στη Γερμανία τόσο πολύ όσο σήμερα, όταν το Ράιχ αντιμετωπίζει μια κρίση ασύγκριτης σοβαρότητας. Δεν μπορεί κανείς να κρίνει τις πιθανότητες ανάρρωσης ενός αρρώστου μόνο από τις παραισθήσεις που του προκαλεί ο πυρετός. Αντιθέτως, κάθε πιθανό μέσο πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τη μείωση του πυρετού και την ενίσχυση της φυσικής άμυνας του σώματος, να δώσει στον ασθενή το κουράγιο ώστε να μην χάσει την θέλησή του για ζωή. Πρέπει κάποιος να εμψυχώσει τις άμυνες του ώστε να τον βοηθήσουν στις κρίσιμες στιγμές. Κάθε άλλη συμπεριφορά είναι ανόητη κι επικίνδυνη. Ένα δεκατετράχρονο μειράκιον που μαζεύεται με το μπαζούκας του πίσω από έναν κατεστραμμένο τοίχο σε έναν καμένο δρόμο αξίζει περισσότερο σε ένα έθνος από δέκα διανοούμενους οι οποίοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι πιθανότητές μας βρίσκονται πλέον στο μηδέν.

 Το μαχόμενο μειράκιον δρα ενστικτωδώς με το σωστό τρόπο, οι διανοούμενοι δρουν με ένα λανθασμένο και παράλογο τρόπο διότι παραδίνονται αφού η κατάσταση δεν φαίνεται ισορροπημένη. Το αν η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί ή όχι εξαρτάται από εμάς και μόνο. Το τελικό συμπέρασμα του πολέμου θα εξαρτηθεί από τις συνολικές προσπάθειες των εμπλεκόμενων εθνών. Ο Γερμανικός λαός μπορεί ακόμη να έχει μια πρωτοφανή συνεισφορά. Αυτή ως εκ τούτου θα φέρει τη νίκη. Το 1918, παραδοθήκαμε την τελευταία στιγμή. Αυτό δεν θα συμβεί το 1945. Πρέπει όλοι να φροντίσουμε για αυτό. Αυτό είναι το θεμέλιο της απόλυτης νίκης μας. Μπορεί να ακούγεται απίθανο σήμερα, αλλά είναι έτσι παρόλα αυτά: Η τελική νίκη θα είναι δική μας. Θα έρθει μέσα από δάκρυα κι αίμα, αλλά θα δικαιολογήσει όλες τις θυσίες που έχουμε κάνει.”

                                                      Faith and Race