Σοπενάουερ: H αδιαφορία κι η σκληρότητα της Φύσης



O φόβος του θανάτου είναι ανεξάρτητος από κάθε γνώση, αφού χαρακτηρίζει και τα ζώα, τα οποία αγνοούν την ύπαρξη του θανάτου. Όλα τα πλάσματα γεννιούνται με αυτόν τον a priori φόβο, ο οποίος ωστόσο, δεν είναι παρά η άλλη όψη της θέλησης για ζωή, με την οποία ταυτιζόμαστε όλοι. Άρα για κάθε ζώο ο φόβος της ίδιας του της καταστροφής, όπως άλλωστε και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, είναι έμφυτος. Αυτός ακριβώς ο φόβος του θανάτου, και όχι απλά η αποφυγή του πόνου, κρύβεται πίσω από τη σχολαστική  επαγρύπνηση με την οποία το ζώο προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό του, και ακόμη περισσότερο τα ομοειδή του, απ' όποιον μπορούσε να γίνει επικίνδυνος. Γιατί απομακρύνονται  τα ζώα, γιατί τρέμουν και προσπαθούν να κρυφτούν; Απλούστατα γιατί αποτελούνται από καθαρή θέληση για ζωή, άρα ο φόβος του θανάτου είναι έμφυτος σε αυτά, γι' αυτό και προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι ακριβώς το ίδιο. Το μεγαλύτερο κακό, η χειρότερη απειλή για αυτόν, είναι ο θάνατος, η μεγαλύτερη αγωνία είναι η αγωνία του θανάτου.

[...] Αφού λοιπόν η φύση εγκαταλείπει ανενδοίαστα οργανισμούς δικούς της, κατασκευασμένους με άπειρη επιδεξιότητα, όχι μόνο στα αιμοβόρα ένστικτα του ισχυρότερου αλλά ακόμα και στα καπρίτσια της τύχης ή του οποιουδήποτε ανόητου, στη μοχθηρία κάποιου παιδιού, είναι σαν να θέλει να μας πει ότι η εξόντωση αυτών των οργανισμών της είναι αδιάφορη, δεν την βλάπτει καθόλου, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία για αυτήν, κι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο αδιάφορο αίτιο.

Η φύση το δηλώνει αυτό ξεκάθαρα και δε λέει ποτέ ψέμματα. Αρνείται μάλιστα να σχολιάσει τις ενέργειες της και περιορίζεται να τις εκφράζει με λακωνικότητα ενός μαντείου. Αν λοιπόν τώρα; η μητέρα των πάντων στέλνει ανέμελα τα παιδιά της χωρίς καμιά προστασία να εκτεθούν σε χίλιους κινδύνους, αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει  παρά μόνο επειδή γνωρίζει ότι, όταν θα πέσουν, θα επιστρέψουν στη μήτρα της, όπου θα είναι και πάλι ασφαλή. 


Τον άνθρωπο δεν τον αντιμετωπίζει διαφορετικά. Η τακτική της επεκτείνεται και σ' αυτόν: η ζωή ή ο θάνατος του ατόμου την αφήνουν αδιάφορη. Για αυτό και θα έπρεπε και για εμάς, υπό κάποια έννοια, να είναι επίσης αδιάφορα, γιατί στην πραγματικότητα είμαστε κι εμείς οι ίδιοι μέρος της φύσης. Αν μπορούσαμε να δούμε τα πράγματα πιο βαθιά, σίγουρα θα συμφωνούσαμε με τη φύση και θα βλέπαμε τη ζωή ή το θάνατο το ίδιο αδιάφορα με εκείνη.

Στο μεταξύ αν το καλοσκεφτούμε, θα πρέπει να αποδώσουμε την απρόσεκτη και αδιάφορη στάση της φύσης, όσον αφορά την ζωή των ατόμων, στο γεγονός ότι η καταστροφή ενός τέτοιου φαινομένου δε διαταράσσει στο ελάχιστο την αληθινή και πραγματική εσωτερική του υπόσταση.

Ισχυρίζομαι ότι όλοι διαισθητικά αντιλαμβάνονται όσα με λόγια προσπάθησα να περιγράψω, υπό την προϋπόθεση ότι το μυαλό τους δεν είναι κατωτάτου επιπέδου, κι αυτό γιατί αυτού του τύπου τα μυαλά είναι ικανά να γνωρίζουν μόνο κάτι συγκεκριμένο με τις ιδιότητες του, άρα περιορίζονται αυστηρά στη γνώση των ατόμων, όπως κάνει το μυαλό των ζώων....μόνο μικρά και στενά μυαλά φοβούνται σοβαρά ότι ο θάνατος σημαίνει την εξαφάνιση τους, μόνο ιδιαίτερα τους ιδιαίτερα προικισμένους δεν αγγίζει καθόλου ο τρόμος του θανάτου.

Ο θάνατος έρχεται απρόσκλητος φέρνοντας το τέλος του ατόμου, μόνο που σε αυτό το άτομο εμπεριέχεται ο σπόρος μιας καινούριας ύπαρξης, Άρα από αυτά που πεθαίνουν, τίποτα δεν πεθαίνει για πάντα, όπως επίσης και τίποτα απ' όσα γεννιούνται δεν αποκτά μια εκ βάθρων καινούρια ύπαρξη. Ότι πεθαίνει χάνεται, αλλά μένει ο σπόρος, από τον οποίο παράγεται μια καινούρια φύση, η οποία αποκτά ύπαρξη, χωρίς να ξέρει από που προέρχεται και για ποιο λόγο είναι έτσι όπως είναι.

Τα έθνη επίσης υπάρχουν σαν σαν αθάνατα άτομα, αν και μερικές φορές αλλάζουν ονόματα. Ακόμα κι οι πράξεις τους, όσα κάνουν κι όσα υποφέρουν, είναι πάντα τα ίδια, αν και η ιστορία πάντα προσποιείται ότι αφηγείται κάτι διαφορετικό.

Η γέννηση και ο θάνατος δεν αφορούν την πραγματική ουσία των πραγμάτων, αλλά η τελευταία παραμένει ανέγγιχτη απ' αυτά, άρα είναι άφθαρτη, άρα κάθε πράγμα που έχει τη θέληση να υπάρχει, υπάρχει συνεχώς και χωρίς τέλος.

Arthur Schopenhauer

Αδόλφος Χίτλερ: Ο πολιτικός αγώνας ξεκινά μετά τα 30



Σήμερα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνδρας, έξω από τον προικισμένο εξαιρετικά, δεν πρέπει να παίρνει ενεργό μέρος στην πολιτική πριν από τα 30 του χρόνια. Μέχρι αυτή την ηλικία, πράγματι, δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να δημιουργήσει το πλάνο, σημείο ξεκινήματος, για την εξέταση των διαφόρων πολιτικών προβλημάτων, έτσι ώστε να του επιτραπεί να πάρει θέση κάποτε απέναντι τους. Μόνο αφού έχει σχηματίσει μέσα του αυτές τις προϋποθέσεις και τέτοια φόντα ιδεολογικά κι αφού έχει διαμορφώσει μιαν ισχυρή προσωπική γνώμη πάνω στα ζητήματα δράσης του ώριμου άνδρα και του χαρακτήρα του, μόνον τότε οφείλει ή πρέπει να συμμετάσχει στην δημόσια πολιτική ζωή.

[...] Βέβαια, σε έναν άνθρωπο των 30 χρόνων, μένουν πολλά ακόμη να μάθει στη ζωή, αλλ' αυτά δεν θα 'ναι παρά ένα συμπλήρωμα κι ένα ρετουσάρισμα του πίνακα των γενικών γνώσεων που έχει ήδη κατακτήσει. Οι νέες του εμπειρίες δεν θα έρθουν να συγχύσουν τις παλιές κιόλας παραδεγμένες: το αντίθετο, θα τις πλουτίσουν κι οι οπαδοί του του ποτέ δεν θα νιώσουν το συναίσθημα ότι γελάστηκαν: αντίθετα η έκδηλη οργανική ωριμότητα του Αρχηγού, θα είναι για αυτούς μια ανακουφιστική ασφάλεια και οι νέες του κατευθύνσεις θ' αναφέρονται μόνο στον εμπλουτισμό της φυλετικής θεωρίας. Τούτο θα είναι ακόμα μια απόδειξη του δικαίου της θεωρίας που υπερασπίζονται.

[...] Τότε φυλαγόμουν πολύ να εκδηλώσω ανοιχτά αυτό που ήμουν μολονότι νομίζω ότι είχα ασχοληθεί με την πολιτική όσο οποιοσδήποτε άλλος. Σ' ένα πολύ μικρό κύκλο ανθρώπων μιλούσα και τους έλεγα ότι με συγκινούσε, κι ότι με τραβούσε εσωτερικά. Μιλώντας έτσι σε μικροσυγκεντρώσεις κέρδισα πολλά:

έμαθα να εκφράζομαι καλύτερα και να καταλαβαίνω τις ιδέες και τις γνώμες, συχνά εξαιρετικά πρωτόγονες, των ανθρώπων. Έτσι, χωρίς να χάνω καιρό σε κάθε ευκαιρία συνέχιζα να συμπληρώνω την μόρφωση μου.



Και ποιες ήταν οι απαραίτητες προϋποθέσεις που χρειαζόμουν για να αναλάβω αυτήν την προσπάθεια;

Το γεγονός ότι ήμουν χωρίς περιουσία και φτωχός μου φαινόταν εύκολο να το αντιπαρέλθω, αλλά αυτό που με συγκλόνιζε ήταν ότι ανήκα σε αυτό το ταπεινό πλήθος, ότι βρισκόμουν ανάμεσα στα εκατομμύρια άλλων ανθρώπων, ένα άτομο που από τύχη μπορούσε να κρατηθεί στη ζωή ή να εξαφανιστεί, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί ή να αισθανθεί την έλλειψη του. Έρχονταν ακόμα σ' αυτό να προστεθεί κι η ανεπάρκεια της σχολικής μου μόρφωσης.

Αυτοί, που συνηθίζεται να τους αποκαλούν ''διανοούμενους'' κοιτάζουν άλλωστε με μια συγκαταβατικότητα στ' αλήθεια προσβλητική και αφ' υψηλού, όλους εκείνους που δεν ακολούθησαν κανονικές σπουδές και που δεν έκαναν τα απαραίτητα ''επιστημονικά'' εμβόλια. Δεν ρωτούν ποτέ: τι μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος, αλλά ''τι σπουδές έκανε;''.

Αυτοί οι ''καλλιεργημένοι'' δέχονται όσο γίνεται καλύτερα τον πιο μεγάλο ανόητο, φτάνει να έχει να τους επιδείξει διπλώματα και παραμερίζουν τον πιο έξυπνο νέο απ' τον οποίο λείπουν οι περγαμηνές. Μπορούσα λοιπόν πολύ εύκολα να φανταστώ ποια υποδοχή θα μου έκανε αυτός ο ''καλλιεργημένος'' κόσμος και πάνω σε αυτό γελάστηκα μόνο ως προς το σημείο ότι, πίστευα ακόμη και κείνη την εποχή, πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάποια αξία φού αντιμετωπίζουν έτσι χυδαία την πραγματικότητα.

Οι εξαιρέσεις σ' αυτόν τον κανόνα ήταν μολαταύτα ελάχιστες. Όσο για μένα έμαθα από τότε να κάνω ένα διαχωρισμό ανάμεσα στους ισόβιους σπουδαστές και στους ανθρώπους με την πραγματική μόρφωση κι ικανούς για δράση.





Είναι ακόμη πιο σπάνιο ένας μεγάλος θεωρητικός να μεταβληθεί σε μεγάλο Φύρερ (Ηγέτη).
Τέτοιος είναι μονάχα και πιο συχνά ο ταραξίας, πράγμα που πολλοί λίγοι με διανοουμενίστικο πνεύμα μπορούν να το καταλάβουν κι όμως είναι απόλυτα κατανοητό. Ένας ταραξίας που κατέχει την ικανότητα να εξαπλώσει μια θεωρία στις μάζες, είναι μαζί και ψυχολόγος, παρ' όλα αυτά ακόμη κι αν στο τέλος δεν αποδειχθεί παρά ένας δημαγωγός, θα γίνει πάντα καλύτερος Φύρερ από τον θεωρητικό της σκέψης που ζει μόνος μακριά απ' τους ανθρώπους και τον κόσμο. Γιατί είμαι ηγέτης, σημαίνει συγκινώ, συνεπαίρνω τις μάζες.

Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών μου

Άνθρωπε σε σκοτώνουν...



‘Οσο επιτρέπεις να υπάρχουν οι εθνομηδενιστές πολιτικοί και τα αφεντικά τους τόσο εσύ θα αργοπεθαίνεις. Όλοι αυτοί οι ανθέλληνες που σε κυβερνούσαν τόσα χρόνια αλλά και αυτοί που τώρα σε κυβερνούν ξεπούλησαν τα πάντα, ακόμη και την ψυχή σου. Οι τακτικές και οι εντολές των ανωτέρων τους είναι συγκεκριμένες…



Αν καταφέρεις να εξουσιάσεις την ψυχή ενός ανθρώπου, μπορείς να εξουσιάσεις όλη την ανθρωπότητα. Η ψυχή του ανθρώπου είναι η βασική σκέψη της εξουσίας. Η ανθρώπινη ψυχή είναι το μόνο που δεν μπορεί να εξουσιαστεί γρήγορα, άρα αρχικά πρέπει να στην κόψουν κομμάτι-κομμάτι. Θα σε φοβήσουν και αφού το καταφέρουν θα σε κάνουν να μην μιλάς αλλά μόνο να ανέχεσαι. Μετά θα φροντίσουν να στα παρουσιάσουν όλα, σαν να μην υπάρχει άλλη επιλογή με αποτέλεσμα να σε εξουσιάζουν "για το καλό σου" και κάποιες φορές ακόμη και με τις ευλογίες σου. Ξέρουν ότι μετά θα τους ανήκεις, ξέρουν ότι θα είσαι ένα πιόνι που θα σε κινούν όπου θέλουν εκείνοι. Μαριονέτα στα δικά τους χέρια που θα κινούν τα νήματα όπου ακριβώς θέλουν αυτοί.  Ξέρουν ότι τα "όπλα" που θα χρειαστούν για να σε εξοντώσουν, θα τους τα δώσεις εσύ...


 Στην ουσία σε χρησιμοποιούν πλέον ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό, και αυτό είναι μεγάλη ανταμοιβή για τον χρόνο που ξόδεψαν μαζί σου. Η τακτική για να καταφέρουν τα παραπάνω είναι ίδια εδώ και πολλές δεκαετίες. Σε κάνουν να νιώθεις άχρηστος  και πολλές φορές ακόμη και ένοχος. Σε κάνουν λοιπόν αλτρουιστή, αλλά εις βάρος σου. Για τις δικές σου ανάγκες δεν θα φροντίσει κανείς. Η άλλη τακτική που ακολουθούν είναι εξίσου σοβαρή με την πρώτη, σου σκοτώνουν τις αξίες σου. Ο Σωκράτης έλεγε :  "Μάθε τι αξίζεις άνθρωπε και γίνε θεός του εαυτού σου". Σε κάνουν να αδιαφορείς για τα μεγάλα πράγματα, πρόσωπα π.χ. να αδιαφορείς για τους προγόνους σου έως και να μην τους δέχεσαι, για την ιστορία σου και τον πολιτισμό σου. Σε καθηλώνουν στην παρακμή, θεοποιώντας στην μουσική και την υποκριτική ατάλαντα ανθρωπάκια που θέλουν λίγα λεπτά δημοσιότητας, για να γελάς εσύ ενώ την ίδια στιγμή καταστρέφεις με αυτό την πραγματική μουσική ή το θέατρο.


 Αν υπάρχει όμως περίπτωση να τους ξεφύγεις από αυτά, τότε υπάρχει κι άλλη τακτική που στα ισοπεδώνει το ίδιο. Ο Μάρκος Αυρήλιος είχε πεί πως : "Η ευτυχία στην ζωή εξαρτάται από πολύ λίγα πράγματα".  Ο Πυθαγόρας έλεγε : "Μην ψάχνεις την ευτυχία, είναι πάντα μέσα σου".  Και ο Πλάτωνας φυσικά είχει πεί : " Ο άνθρωπος που εξαρτά την ευτυχία του από τον εαυτό του και όχι από τους άλλους, έχει υιοθετήσει τον καλύτερο τρόπο για μια ευτυχισμένη ζωή. Είναι ένας άνθρωπος σώφρων, ένας άνθρωπος με σιδερένιο χαρακτήρα και σοφία". Και επειδή όλα αυτά τα γνωρίζουν, καταλήγουν λοιπόν στο να σκοτώσουν την ευτυχία που μπορεί ο καθένας να έχει μέσα του, τις χαρές που πλαισιώνουν την ζωή σου. Δεν σου επιτρέπουν να κάνεις αυτό που επιθυμείς και που θα χάριζε ευτυχία, το "θέλω" σου δεν στο επιτρέπουν να είναι δικαίωμά σου...


 Θέλεις να κάνεις οικογένεια ; Όχι, δεν επιτρέπεται. Θα τους παρακάμψεις ακόμη κι αν οι συνθήκες είναι δύσκολες ; θα το πετύχουν διότι σε λίγο δεν θα υπάρχει εργασία για σένα. Αυτό που θα σου χάριζε ευτυχία λοιπόν γκρεμίστηκε. Την ευτυχία την δική σου όπως και την υπογεννητικότητα της πατρίδας σου θα την αντικαταστήσουν με κάποιων απολίτιστων αλλόφυλων. Κακά τα ψέματα, δεν έχουν όλες οι χώρες πολιτισμό. Ξέρουν πολύ καλά πως ένας ευτυχισμένος άνθρωπος είναι αυτομάτως και ένας ελεύθερος άνθρωπος. Δεν θέλουν όμως να είσαι ελεύθερος, κάθε άλλο. Όσο πιο παρακμιακός είναι κάποιος, όσο απορρίπτει την ιστορία του, τον πολιτισμό του, τους προγόνους του τόσο το καλύτερο γι' αυτούς. Μην φοβάσαι άνθρωπε εκείνους που σου μιλούν για μια φυσιολογική ζωή, μην αδιαφορείς όταν θέλουν να σου δείξουν ότι υπάρχει αξιοπρεπέστατη ζωή, μην συγχίζεσαι όταν σου λένε πως το να είσαι ευτυχισμένος είναι ενα καθήκον στον εαυτό σου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν σε βλέπουν σαν εχθρό, και δεν θέλουν να σου πάρουν κάτι...
Ξύπνα άνθρωπε...σε σκοτώνουν...!!!

Faith and Race

Η Savitri Devi έλεγε...



Η Savitri Devi είναι μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες προσωπικότητες  του εθνικοσοσιαλισμού. Οι ιδέες της Devi αποτελούν ένα κράμα Ελληνικής φιλοσοφίας και ινδουιστικής πνευματικότητας. Επικεντρώθηκε στην αιώνια Τάξη της Φύσης και στον φυλετισμό. Απορρίπτει τον χριστιανισμό, τον φεμινισμό και τον φιλελευθερισμό. Διαβάζοντας για την Savitri Devi λοιπόν, μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι αυτή η γυναίκα δεν πέθανε απλώς αλλά  πέρασε σε άλλο επίπεδο ύπαρξης. Πάμε να δούμε κάποια αποσπάσματα από τα βιβλία της, τα οποία είναι απολύτως επίκαιρα στην εποχή που ζούμε.

"Εν τω μέσω ανειπώτων κακουχιών και δυστυχίας, μείνετε σταθεροί στην ένδοξη εθνικοσοσιαλιστική πίστη σας και αντισταθείτε. Αψηφήστε τους διώκτες σας. Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει αυτό που έχει κτιστεί πάνω στην αλήθεια. Είμαστε ο γνήσιος χρυσός ο οποίος δοκιμάζεται στο καμίνι, ας φουσκώνει και ας βρυχάται η φλόγα, τίποτα δεν μπορεί να μας καταστρέψει. Ελπίζετε και αναμείνατε "

"Δεν υπάρχει ελπίδα να "διορθωθούν τα πράγματα" σε μια τέτοια εποχή. Είναι μια εποχή κατά την οποία από την διαφθορά των γυναικών επέρχεται η σύγχυση των φυλών. Από την σύγχυση των φυλών, η απώλεια της μνήμης. Από την απώλεια της μνήμης, η έλειψη κατανόησης. Και από αυτήν όλα τα δεινά. Είναι η εποχή κατά την οποία το ψέμα βαπτίζεται "αλήθεια" και η αλήθεια καταδιώκεται ως ψέμα ή λοιδωρείται ως παραφροσύνη, στην οποία οι απολογητές της αλήθειας, οι θεόπνευστοι ηγέτες, οι αληθινοί φίλοι της φυλής σου και του συνόλου της ζωής, οι θεϊκοί άνδρες ηττώνται  και οι οπαδοί τους ταπεινώνονται και η μνήμη τους συκοφαντείται, ενώ οι άρχοντες του ψεύδους χαιρετίζονται ως "σωτήρες", η εποχή στην οποία κάθε άνδρας και γυναίκα βρίσκεται σε λάθος θέση κι ο κόσμος κυριαρχείται από κατώτερα υποκείμενα, μπασταρδεμένες φυλές και φαύλες δοξασίες, όλα τους κομμάτι μιας σύμφυτης ασχήμιας πολύ χειρότερης από την απόλυτη αναρχία"


 "Ο εθνικοσοσιαλισμός θα αναγεννηθεί γιατί είναι αληθινός και σύμφωνος με την συμπαντική πραγματικότητα, και γιατί αυτό που είναι αληθινό είναι αξεπέραστο"

  "Εμείς, η εθνικοσοσιαλιστική μειοψηφία, οι σύγχρονοι άριοι Εθνικοί, κατορθώσαμε να επιζήσουμε αυτής της καταστροφής με φλεγόμενη την πίστη και την θέλησή μας να ξεκινήσουμε και πάλι. Και δεν θα χρειαστούμε χίλια χρόνια, ούτε καν εκατό, ούτε καν δέκα προκειμένου να έρθουμε για άλλη μια φορά στα πράγματα"

 "Η ικανότητα της γραφής και της ανάγνωσης είναι ένα πλεονέκτημα και μάλιστα σημαντικό, δεν αποτελεί, όμως αρετή, είναι ένα εργαλείο και ένα όπλο, ένα μέσο πρός κάποιον σκοπό, κάτι αναμφισβήτητα πολύ χρήσιμο, αλλά όχι αυτοσκοπός. Η τελική αξία της παραπάνω ικανότητας εξαρτάται από τον σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται. Σήμερα, άραγε, για ποιόν σκοπό την χρησιμοποιούν εν γένει; Οι αναγνώστες για την ευκολία ή την διασκέδαση τους, οι γραφόντες για την διαφήμιση κάποιου προϊόντος ή για τις ανάγκες κάποιας ηθικώς απαράδεκτης προπαγάνδας πρός απόκτηση ή διάδοση της ανιδιοτελούς εκείνης γνώσης των λίγων πραγμάτων που αξίζει να γνωρίζει κανείς [...] Επαναλαμβάνουμε ότι είναι πολύ ευκολότερο να υποδουλώσεις ένα λαό που γνωρίζει γραφή και ανάγνωση από έναν που δεν γνωρίζει, όσο και αν αυτό φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, περίεργο, και η υποδούλωση αυτή είναι πολύ περισσότερο πιθανό να αποβεί μόνιμη"





 "Ο «φεμινισμός» δεν συνιστά παρά μια φαύλη θεωρία, καθώς ο μόνος τρόπος, όχι να γίνουν τα δύο φύλα ίσα – μιας κι αυτό είναι αδύνατον -, αλλά να τους εξαναγκάσει κανείς, εκών-άκων, να διαμορφωθούν οι ίδιοι και ο τρόπος ζωής τους από το ίδιο τεχνητό καλούπι, είναι να κλέψουν την θηλυκότητα από την γυναίκα και την αρρενωπότητα από τον άνδρα, εκφυλίζοντάς τους και τους δύο και διαφθείροντας την φυλή"

 "Ακόμα μια ιδιαίτερης σημασίας πτυχή της Εθνικοσοσιαλιστικής μας εκπαιδεύσεως (αλλά και ολόκληρης της βιοθεωρίας μας) είναι η απόλυτη αντίθεση στον ολέθριο «φεμινισμό» της εποχής μας – σ’ αυτό το προϊόν της παρακμής, η επιρροή του οποίου το μόνο που προκαλεί είναι τον περαιτέρω υποβιβασμό της φυλής"

Πηγές :

Savitri Devi - Η Αστραπή και ο Ήλιος
Savitri Devi - Gold in the Furnace





Faith and Race