Σήμερα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνδρας, έξω από τον προικισμένο εξαιρετικά, δεν πρέπει να παίρνει ενεργό μέρος στην πολιτική πριν από τα 30 του χρόνια. Μέχρι αυτή την ηλικία, πράγματι, δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να δημιουργήσει το πλάνο, σημείο ξεκινήματος, για την εξέταση των διαφόρων πολιτικών προβλημάτων, έτσι ώστε να του επιτραπεί να πάρει θέση κάποτε απέναντι τους. Μόνο αφού έχει σχηματίσει μέσα του αυτές τις προϋποθέσεις και τέτοια φόντα ιδεολογικά κι αφού έχει διαμορφώσει μιαν ισχυρή προσωπική γνώμη πάνω στα ζητήματα δράσης του ώριμου άνδρα και του χαρακτήρα του, μόνον τότε οφείλει ή πρέπει να συμμετάσχει στην δημόσια πολιτική ζωή.
[...] Βέβαια, σε έναν άνθρωπο των 30 χρόνων, μένουν πολλά ακόμη να μάθει στη ζωή, αλλ' αυτά δεν θα 'ναι παρά ένα συμπλήρωμα κι ένα ρετουσάρισμα του πίνακα των γενικών γνώσεων που έχει ήδη κατακτήσει. Οι νέες του εμπειρίες δεν θα έρθουν να συγχύσουν τις παλιές κιόλας παραδεγμένες: το αντίθετο, θα τις πλουτίσουν κι οι οπαδοί του του ποτέ δεν θα νιώσουν το συναίσθημα ότι γελάστηκαν: αντίθετα η έκδηλη οργανική ωριμότητα του Αρχηγού, θα είναι για αυτούς μια ανακουφιστική ασφάλεια και οι νέες του κατευθύνσεις θ' αναφέρονται μόνο στον εμπλουτισμό της φυλετικής θεωρίας. Τούτο θα είναι ακόμα μια απόδειξη του δικαίου της θεωρίας που υπερασπίζονται.
[...] Τότε φυλαγόμουν πολύ να εκδηλώσω ανοιχτά αυτό που ήμουν μολονότι νομίζω ότι είχα ασχοληθεί με την πολιτική όσο οποιοσδήποτε άλλος. Σ' ένα πολύ μικρό κύκλο ανθρώπων μιλούσα και τους έλεγα ότι με συγκινούσε, κι ότι με τραβούσε εσωτερικά. Μιλώντας έτσι σε μικροσυγκεντρώσεις κέρδισα πολλά:
έμαθα να εκφράζομαι καλύτερα και να καταλαβαίνω τις ιδέες και τις γνώμες, συχνά εξαιρετικά πρωτόγονες, των ανθρώπων. Έτσι, χωρίς να χάνω καιρό σε κάθε ευκαιρία συνέχιζα να συμπληρώνω την μόρφωση μου.
Και ποιες ήταν οι απαραίτητες προϋποθέσεις που χρειαζόμουν για να αναλάβω αυτήν την προσπάθεια;
Το γεγονός ότι ήμουν χωρίς περιουσία και φτωχός μου φαινόταν εύκολο να το αντιπαρέλθω, αλλά αυτό που με συγκλόνιζε ήταν ότι ανήκα σε αυτό το ταπεινό πλήθος, ότι βρισκόμουν ανάμεσα στα εκατομμύρια άλλων ανθρώπων, ένα άτομο που από τύχη μπορούσε να κρατηθεί στη ζωή ή να εξαφανιστεί, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί ή να αισθανθεί την έλλειψη του. Έρχονταν ακόμα σ' αυτό να προστεθεί κι η ανεπάρκεια της σχολικής μου μόρφωσης.
Αυτοί, που συνηθίζεται να τους αποκαλούν ''διανοούμενους'' κοιτάζουν άλλωστε με μια συγκαταβατικότητα στ' αλήθεια προσβλητική και αφ' υψηλού, όλους εκείνους που δεν ακολούθησαν κανονικές σπουδές και που δεν έκαναν τα απαραίτητα ''επιστημονικά'' εμβόλια. Δεν ρωτούν ποτέ: τι μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος, αλλά ''τι σπουδές έκανε;''.
Αυτοί οι ''καλλιεργημένοι'' δέχονται όσο γίνεται καλύτερα τον πιο μεγάλο ανόητο, φτάνει να έχει να τους επιδείξει διπλώματα και παραμερίζουν τον πιο έξυπνο νέο απ' τον οποίο λείπουν οι περγαμηνές. Μπορούσα λοιπόν πολύ εύκολα να φανταστώ ποια υποδοχή θα μου έκανε αυτός ο ''καλλιεργημένος'' κόσμος και πάνω σε αυτό γελάστηκα μόνο ως προς το σημείο ότι, πίστευα ακόμη και κείνη την εποχή, πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάποια αξία φού αντιμετωπίζουν έτσι χυδαία την πραγματικότητα.
Οι εξαιρέσεις σ' αυτόν τον κανόνα ήταν μολαταύτα ελάχιστες. Όσο για μένα έμαθα από τότε να κάνω ένα διαχωρισμό ανάμεσα στους ισόβιους σπουδαστές και στους ανθρώπους με την πραγματική μόρφωση κι ικανούς για δράση.
Είναι ακόμη πιο σπάνιο ένας μεγάλος θεωρητικός να μεταβληθεί σε μεγάλο Φύρερ (Ηγέτη).
Τέτοιος είναι μονάχα και πιο συχνά ο ταραξίας, πράγμα που πολλοί λίγοι με διανοουμενίστικο πνεύμα μπορούν να το καταλάβουν κι όμως είναι απόλυτα κατανοητό. Ένας ταραξίας που κατέχει την ικανότητα να εξαπλώσει μια θεωρία στις μάζες, είναι μαζί και ψυχολόγος, παρ' όλα αυτά ακόμη κι αν στο τέλος δεν αποδειχθεί παρά ένας δημαγωγός, θα γίνει πάντα καλύτερος Φύρερ από τον θεωρητικό της σκέψης που ζει μόνος μακριά απ' τους ανθρώπους και τον κόσμο. Γιατί είμαι ηγέτης, σημαίνει συγκινώ, συνεπαίρνω τις μάζες.
Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών μου
