Το κράτος δεν είναι παρά ένα μέσον που οδηγεί στην κατάκτηση του σκοπού. Σκοπός του είναι να διατηρεί και να υποβοηθεί την ανάπτυξη μιας κοινωνίας πλασμάτων που φυσιολογικά και ηθικά, ανήκουν στο ίδιο είδος. Έχει χρέος κατά κύριο λόγο, να διατηρεί τους βασικούς χαρακτήρες της ράτσας σε μια ελεύθερη κατάσταση ώστε ν αναπτύσσουν τις ικανότητες που βρίσκονται σε υπολανθάνουσα κατάσταση. Απ' αυτές τις ικανότητες, ένα μέρος θα χρησιμοποιηθεί για την φυσική συντήρηση της ζωής και το άλλο για την ανάπτυξη των πνευματικών δυνατοτήτων. Αλλά στην πραγματικότητα, η πρώτη, είναι απαραίτητη πάντα προϋπόθεση της δεύτερης κατάστασης. Εμείς οι άλλοι εθνικοσοσιαλιστές, που αγωνιζόμαστε για μια διαφορετική θεώρηση του κόσμου τούτου, δεν βάζουμε τον εαυτό μας μέσα στο ένδοξο "πεδίο των γεγονότων", που άλλωστε δεν παρουσιάζουν καμιά πρωτοτυπία. Γιατί δεν θάμασταν πια τότε οι αγωνιστές μιας καινούργιας μεγάλης ιδέας, αλλά οι κούληδες του ψέματος που κυριαρχεί στις μέρες μας. Πρέπει να κάνουμε λοιπόν μια απαραίτητη διάκριση ανάμεσα στο κράτος που είναι το "περιέχον" και στην ράτσα που είναι το "περιεχόμενο". Αυτό το περιέχον δεν έχει κανένα άλλο λόγο ύπαρξης αν δεν είναι σε θέση να διαφυλάξει και να προστατεύσει το περιεχόμενό του, τότε δεν έχει καμιά αξία.
[...] Ένα κράτος μπορεί να θεωρηθεί ιδανικό όταν, όχι μόνο ανταποκρίνεται στις υπαρξιακές συνθήκες του λαού που έχει καθήκον να εκπροσωπεί, αλλά ακόμη κι όταν η υπόσταση του εξασφαλίζει, εφαρμοζόμενη στην υπόσταση αυτού του λαού, κάποια εκπολιτιστική σημασία που μπορεί να προσδώσει σ'αυτό τον κόσμο το κρατικό σχήμα. Γιατί η προσπάθεια του κράτους δεν είναι να δημιουργεί αλλά να ανοίγει τον δρόμο στις δημιουργικές δυνάμεις. Ένα κράτος μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν ανίκανο όταν, έχοντας φθάσει στην ανώτατη βαθμίδα του πολιτισμού, οδηγεί στην καταστροφή την ρατσιστική ομοιογένεια των εκπροσώπων αυτού του πολιτισμού
Αδόλφος Χίτλερ - Ο Αγών μου
Faith and Race
