Αδόλφος Χίτλερ : Η τέχνη, η μουσική, ο Άνθρωπος

Εδώ και πολλά χρόνια, τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και όχι μόνο, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Αδόλφος Χίτλερ υπήρξε ένας παράφρων, ένας εγκληματίας, μια βίαιη προσωπικότητα χωρίς ίχνος ευαισθησίας, ένας άνθρωπος χωρίς ενδιαφέροντα. Άν ψάξει κανείς τότε εύκολα θα διαπιστώσει ότι όλα αυτά είναι ατεκμηρίωτα συμπεράσματα και διαστρεβλώσεις. Η αναζήτηση οδηγεί σε άλλες διαπιστώσεις.

Η αγάπη του Αδόλφου Χίτλερ τόσο για την μουσική, όσο και για τα πολιτιστικά θεάματα και τις Καλές Τέχνες, είναι πλέον γνωστή και αποδεδειγμένη. Αγαπούσε πολύ την ζωγραφική και από μικρή ηλικία είχε επιδοθεί σε αυτήν. Είχε ζωγραφίσει πολλούς πίνακες με φυσικά τοπία, κτήρια, μνημεία κ.α. Σε μεγαλύτερη ηλικία τον απασχολούσε σημαντικά και η αρχιτεκτονική διαμόρφωση μεγάλων Γερμανικών πόλεων. Υπήρξαν εκατοντάδες ώρες που σχεδίαζε μακέτες για την αναμόρφωση της Γερμανίας, και πολύ συχνά κιόλας έκανε βραδινές βόλτες με τον οδηγό του, βλέποντας δρόμους και κυρίως πλατείες, οικοδομικά τετράγωνα αλλά και ολόκληρες περιοχές, με σκοπό να ζωγραφίσει την ανάπλαση που ήθελε να κάνει. Ο λόγος ήταν φυσικά για την αισθητική τους ανάδειξη. Σαν ένας γνήσιος προστάτης των τεχνών, στις 18 Ιουλίου 1937, ο Αδόλφος Χίτλερ εγκαινίασε τον Οίκο της Γερμανικής Τέχνης.

 

                               Οίκος Γερμανικής Τέχνης

 Στην ομιλία του για το άνοιγμα του μουσείου, ο Χίτλερ αφιέρωσε το κτίριο στην τέχνη του γερμανικού λαού

Στις ετήσιες εκθέσεις έβλεπε κανείς στρατιωτικές σκηνές, πορτρέτα του Φύρερ και άλλους Εθνικοσοσιαλιστικούς ηγέτες, γερμανικά τοπία και μέρη που συνδέονταν με την νεολαία του Χίτλερ, καλαίσθητα γυμνά γλυπτά, και σκηνές προώθησης γερμανικών παραδόσεων.

Ο Χίτλερ συνδεόταν με προσωπική φιλία με την οικογένεια Βάγκνερ. Λάτρευε την μουσική του Ρίχαρντ Βάγκνερ και μάλιστα προς τιμήν του, είχε αναβαθμίσει το Φεστιβάλ Μπαϊρόιτ. Ήταν τόσο αφοσιωμένος στο φεστιβάλ, ώστε του προσέφερε κυβερνητική βοήθεια ακόμη και κατά τη διάρκεια του πολέμου και φρόντιζε να έχει πάντα κοινό. Επίσης ως θεατές ήθελε να στέλνει τους εργάτες αλλά και τους αδειούχους στρατιώτες με τις οικογένειές τους. 

Γνωστή επίσης ήταν η αγάπη του Χίτλερ και για τον Στράους. Μάλιστα είχε συστήσει το Μουσικό Επιμελητήριο του Γ'Ράιχ, συγκροτώντας παράλληλα την Εθνικοσοσιαλιστική Συμφωνική Ορχήστρα, με σκοπό την διάδοση της γερμανικής και κλασσικής μουσικής. Ο Στράους έγραψε και τον Ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν στο Βερολίνο, το 1936. Τιμήθηκε όσο λίγοι καλλιτέχνες από το Γ' Ράιχ.

 Ο Χίτλερ ήταν λάτρης της Φύσης. Του άρεσε να περπατά ώρες ατελείωτες στις βαυαρικές άλπεις και σε δρυμούς, με συντροφιά του κυρίως την Μπλόντι - το αγαπημένο του λυκόσκυλο-. Έδειχνε πολύ συχνά την αγάπη, την φροντίδα και το ενδιαφέρον του για τα ζώα. Πολλές οι φωτογραφίες που τον δείχνουν να παίζει μαζί τους και να τα ταίζει. Στο Γ' Ράιχ οι νόμοι προστασίας και της διατήρησης της φύσης ήταν, από περιβαλλοντολογική άποψη, οι καλύτεροι στον κόσμο. Πίστευε ότι τα δάση πρέπει να υπάρχουν για πάντα. Στο όνομα της προστασίας του τοπίου απαγόρευε πινακίδες καθ 'οδόν και επέβαλε αυστηρές αισθητικές προδιαγραφές για νέες κατασκευές. Υπήρξαν αφίσες τότε στην Γερμανία όπου απεικόνιζαν τον Χίτλερ να γευματίζει σε φυσικό τοπίο. Φαινόταν καθαρά πόσο γαλήνιος ήταν που απολάμβανε την φύση, και όλο αυτό έγινε για να ενθαρρύνει τους Γερμανούς στις φυσιολατρικές περιηγήσεις.

Οι Σιωνιστές και οι μπολσεβίκοι προσπαθούν να πείσουν ότι ήταν ένας ψυχρός εκτελεστής χωρίς ανθρωπιά. Ο Αδόλφος Χίτλερ όμως, για όσους γνωρίζουν τις αλήθειες, υπερασπιζόταν με πάθος ότι κι αν αγαπούσε. Ήταν ένας δίκαιος Άνθρωπος, ένας Άνθρωπος με ευαισθησίες, χαρίσματα, που πρόσεχε και αγαπούσε τον εαυτό του και τους ανθρώπους που είχε χρόνια στο πλάι του.

                                             Faith and Race

Hugo Boss: Ο αγαπημένος σχεδιαστής του Χίτλερ

O Hugo Ferdinand Boss ήταν πάντα ένας καλός Γερμανός πολίτης. Γεννήθηκε στην πόλη Metzinger νότια της Στουτγάρδης. Το 1924 σε ηλικία 33 ετών ήταν ήδη ράφτης, όταν αποφάσισε να ανοίξει επιχείρηση εμπορίας ρούχων με 30 υπαλλήλους. Ανάμεσα στους πρώτους πελάτες του ήταν ο Rudolf Born που του παρήγγειλε συχνά μπλουζάκια για την οργάνωση των Eθνικοσοσιαλιστών. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας, το νέο κόμμα ήταν ένας από τους καλύτερους πελάτες του Boss. Τον Απρίλιο του 1931 έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος με τον αριθμό 508.889. Οι πρώτες στολές που έφτιαξε, ήταν για τα σώματα των SS και των ταγμάτων εφόδου και της Νεολαίας. Από το 1934 ήταν επίσημος προμηθευτής και άμεσος συνεργάτης των Εθνικοσοσιαλιστών. O Boss πίστευε πως ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να σώσει την Γερμανία οικονομικά. Οι Διευθυντές της επιχείρησης ήταν όλοι ένθερμοι Εθνικοσοσιαλιστές και μεγάλοι θαυμαστές του Χίτλερ. Βέβαια, το να ήταν κάποιος Εθνικοσοσιαλιστής τότε, (όπως και σήμερα) σήμαινε πως έπρεπε να τιμωρηθεί. Έτσι, το 1946 καταδικάστηκε από το δικαστήριο για την συμμετοχή του και την οικονομική του ενίσχυση στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Τον θεώρησαν υποστηρικτή και πως ωφελήθηκε από τους Ναζί. Τιμωρήθηκε με πρόστιμο 100.000 μάρκων και στερήθηκε τα πολιτικά του δικαιώματα. Επίσης, του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να διευθύνει οποιαδήποτε επιχείρηση. Μέχρι και το 1948 που πέθανε, στο σπίτι του υπήρχε πάντα το κάδρο του Αδόλφου Χίτλερ.

                                                      Faith and Race

14.Waffen-SS- Grenadier Division Galizien (Ουκρανική μεραρχία)

Στις 9 Ιουλίου του 1941, ο λαός της Ουκρανίας χαιρέτησε τους Γερμανούς στρατιώτες ως απελευθερωτές από την αιματηρή τρομοκρατία του εβραϊκού μπολσεβικισμού. Εκτός από τους χαρούμενους Ουκρανούς, η Βέρμαχτ βρήκε εκατοντάδες μαζικούς τάφους, καθώς και τις φυλακές της πόλης που ήταν γεμάτες με νεκρά, ακρωτηριασμένα σώματα. 3.500 πτώματα βρέθηκαν στη φυλακή. Σε όλες τις φυλακές της Ουκρανίας, 19.000 εκτελεσθέντες κρατούμενοι βρέθηκαν στα κελιά τους. Οι ιερείς σταυρώθηκαν, οι έγκυες γυναίκες είχαν τα μωρά τους σχίζεται από μήτρες τους, και άλλοι ευνουχίστηκαν, διαμελίστηκαν, αποκεφαλίστηκαν, και τα μάτια τους είχαν βγαλθεί.  Σε άλλες φυλακές, τα αυτιά, τα μάτια, και η γλώσσα των κρατουμένων κάλυπταν το πάτωμα. Που διέπραξαν αυτές τις δολοφονίες; Οι φυγάδες Εβραίοι πράκτορες της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας, η GPU-NKVD (προκάτοχος της KGB) έσφαξαν ανελέητα τον πληθυσμό των φυλακών, έτσι ώστε να μην απελευθερωθούν από τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές μετά την κατάληψη της Ουκρανίας και τον διωγμό του μπολσεβικισμού.

Διαβάστε την συνέχεια ΕΔΩ 

                                                      Faith and Race

NSDAP, Βάγκνερ και αποβολή των Εβραίων από την Άρια Τέχνη

Ο πρώην αναπληρωτής διευθυντής της όπερας του Βερολίνου, ο Κουρτ Ζίνγκερ, δημιούργησε την Ένωση Εβραϊκής Κουλτούρας όπου 8.000 Εβραίοι καλλιτέχνες, μουσικοί, ηθοποιοί και συγγραφείς ανήκαν σε αυτήν και σύντομα εντάχθηκαν άλλες 180.000 Εβραίοι για να επωφεληθούν από τις προσφορές της. Ο Χέρμαν Γκαίρινγκ ενέκρινε επισήμως την ίδρυσή της επειδή σηματοδοτούσε τον πλήρη διαχωρισμό της Εβραϊκής πολιτιστικής ζωής από την πολιτιστική ζωή του Έθνους. Σύντομα ο Ζίνγκερ παραγκωνίστηκε και ο Εθνικοσοσιαλιστής Χανς Χίνκελ ανέλαβε την διεύθυνση της Ένωσης Εβραϊκής Κουλτούρας εργαζόμενος υπό την αιγίδα του Γκαίρινγκ και ήταν υπεύθυνος για την απομάκρυνση των Εβραίων από τα πολιτιστικά ιδρύματα της Πρωσίας. Σύντομα ο Χίνκελ άρχισε να απαγορεύει στην Ένωση Εβραϊκής Κουλτούρας και στα μέλη της να παρουσιάζουν Γερμανικά έργα, αρχικά μεσαιωνικά και ρομαντικά Γερμανικά έργα και στην συνέχεια τα έργα του Σίλερ (1934) και του Γκαίτε (1936). Δεν επιτρεπόταν στους Εβραίους μουσικούς να παίζουν έργα του Ρίχαρντ Βάγκνερ ή του Ρίχαρντ Στράους και αργότερα στον κατάλογο προστέθηκαν ο Μπετόβεν το 1937 και ο Μότσαρτ το 1938. Η πολιτιστική γκετοποίηση των Εβραίων της Γερμανίας ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο του 1938 όταν απαγορεύτηκε στους Εβραίους να πηγαίνουν σε Γερμανικά θέατρα, κινηματογράφους, συναυλίες, διαλέξεις, χορούς, θεάματα, εκθέσεις και γενικά σε όλες τις Γερμανικές πολιτιστικές εκδηλώσεις. Την 1η Ιανουαρίου του 1939 συγχωνεύτηκαν στην Ένωση Εβραϊκής Κουλτούρας όλα τα Εβραϊκά πολιτιστικά ιδρύματα και μπορούσαν να παρουσιάζουν σε Εβραϊκό ακροατήριο πολλά έργα Εβραίων συγγραφέων και συνθετών που για φυλετικούς λόγους είχαν απαγορευτεί από τους Εθνικοσοσιαλιστές και φυσικά απαγορευόταν να πηγαίνουν σε αυτές τις εκδηλώσεις οι Άριοι Γερμανοί. Aπό την μουσική ζωή της Γερμανίας αποκλείστηκε κάθε ξένο είδος μουσικής συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της τζαζ.

Ακολουθούν αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Γιόζεφ Γκαίμπελς ''Από το Κάιζερχοφ εις την Καγκελαρία'' σχετικά με τους κλασσικούς συνθέτες:

19 Σεπτεμβρίου 1932 

Το βράδυ στην όπερα της Βιέννης. Το οικοδόμημα είναι ένα αληθινό θαύμα. Πόσο πτωχοί είμεθα ημείς εν συγκρίσει στο Βερολίνο! Το σύνολον είναι πλήθος από ανώτερο γούστο. ''Το Μαγικό Φλάουτο''. Έτσι δεν άκουσα ποτέ τον Μότσαρτ. Όλως διόλου γνήσιος.! Μια τέχνη των μουσικών απαράμιλλη! Η όπερα έχει θαυμάσια ακουστική. Εδώ στάθηκε πολλές φορές στην εξέδρα ο Φύρερ ως νέο παιδί ακούοντας τον Βάγκνερ. Κάθε φορά που θα βρεθούμε κάπου στην όπερα το διηγείται.

O Xίτλερ με τους εγγονούς του Ρίχαρντ Βάγκνερ σε παιδική ηλικία, 

Wieland and Wolfgang το 1931

Ο Χίτλερ με τους εγγονούς του Βάγκνερ σε νεανική ηλικία

Στο ''Mein Kampf'' ο Χίτλερ γράφει :

''Έτσι,πρόωρα επαναστατικός στα πολιτικά μου κριτήρια,δεν άργησα να γίνω το ίδιο και στα ζητήματα της τέχνης. Η πρωτεύουσα της Άνω Αυστρίας είχε τότε ένα θέατρο που, να πούμε την αλήθεια, δεν ήταν άσχημο. Έδινε παραστάσεις αρκετά συχνά. Δώδεκα χρονών άκουσα για πρώτη φορά τον Γουλιέλμο Τέλλο και μερικούς μήνες αργότερα την πρώτη όπερα της ζωής μου: τον Λόεγκριν.  Απ' την πρώτη στιγμή κατακτήθηκα. Ο νεανικός ενθουσιασμός μου για τον δάσκαλο του Μπαϊρόιτ ήταν απέραντος. Πάντα από τότε τα έργα του με τραβούσαν και το θεωρώ τύχη για μένα το ότι άκουσα αυτές τις άθλιες εκτελέσεις στην μικρή μου πόλη γιατί έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω αργότερα πολύ καλύτερες και να τις εκτιμήσω περισσότερο.''

30 Σεπτεμβρίου 1932

Ακόμη μια φορά πριν να αρχίσει μετά δυνατά του ο εκλογικός αγών ακούω μουσική του Βάγκνερ. Μια θαυμάσια παράστασις του Σίγκφριντ στην όπερα της πόλεως. Όμως με τας φροντίδας που μας δέρνουν δεν ημπορώ να απολαύσω αυτή την θεία μουσική. Είμαι αφηρημένος και δεν ημπορώ να αφιερωθώ στην ευχαρίστηση αυτή.  Μόλα ταύτα στηρίζει και δίνει θάρρος και διαύγεια πνεύματος.

3 Μαϊου 1932

Μιλούμε με την κυρία Βίνφρεντ Βάγκνερ για τας θεατρικάς εορτάς του Μπαϊρόιτ. Τον επόμενο χρόνο θα παιχθούν ''οι Μάιστερ-σίγγερ ''. Ας ελπίζωμεν ότι θα έχωμεν την αρχήν. Τότε θα μπορούμε να τους μορφοποιήσωμεν όπως μας υπαγορεύει το γούστο μας και το αίσθημα μας.

(Το 1933 στις 30 Ιανουαρίου ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας και η επιθυμία του Γκαίμπελς και των εθνικοσοσιαλιστών έγινε πραγματικότητα. Οι σχέσεις του Χίτλερ με την οικογένεια Βάγκνερ ήταν στενές. )

Ο Χίτλερ με την νύφη του Βάγκνερ,Winfred Wagner, 

σύζυγο του γιου του Βάγκνερ, Ζίγκφριντ Βάγκνερ

Ο Χίτλερ με τις εγγονές του Ρίχαρντ Βάγκνερ

1 Αυγούστου 1932 

Το βράδυ πάμε στους ''Μάιστερ-σίγγερ''. Είναι μια θαυμάσια κλεισμένη παράστασις. Ο γίγας Βάγκνερ στέκει στο ύψος πάνω από κάθε μοντέρνο ανίδεο, που μια παραβολή φαίνεται προσβλητική.  Στο μεγάλο χωρικό ''ξυπνήσατε !''  ανατριχιάζει κανείς. Θα έρθη σύντομα η εποχή του ξυπνήματος και στην Γερμανία.

3 Αυγούστου 1932

Στο ''Πρίντζρεγγέντεν θέατρο παίζεται ο ''Τριστάν''. Αυτή η μουσική είναι τόσο ανθηρά και εξαιρετικά ωραία , που δεν ημπορεί να παραβληθει με καμιά άλλη. Ο Βάγκνερ αποδεικνύει εδώ το τέλειο δραματικό του δαιμόνιο. Πιέζει αυτό το τεράστιο έπος αυτής της τραγωδίας. Οι τρεις πράξεις που είναι τόσο σύντομες και εντυπωτικές, που και χωρίς μουσική θα ήσαν ένα γνήσιο δραματικό έργο. Οι σκηνές της όπερας του Μονάχου φύλαξαν την καλή των παράδοσι.  Τα σύνολα των ηθοποιών είναι παραδειγματικά στην σύνθεσι.

6 Αυγούστου 1932

Είμεθα στο Σάλτζμπουργ και χαρήκαμε πάλι την ωραιότητα της πόλεως αυτής σε στυλ μπαρόκ. Εδώ γεννήθηκε ο Μότσαρτ.  Αυτό είναι τόσο ταιριασμένο με το περιβάλλον.

Άγαλμα του Μότσαρτ στο Σάλτζμπουργ

21 Φεβρουαρίου 1933

Το βράδυ πάμε με τον Φύρερ για ξεκούραση στην όπερα Ούντερ ντεν Λίντεν και ακούμε για πρώτη φορά του Βάγκνερ ''απαγόρευσις της αγάπης''. Περιέχει πολύ από τα αργότερα έργα του Βάγκνερ. Αι αρχαί του είναι ακόμη πρωτόγονοι, όμως η μουσική είναι γενικώς γενναία και καλλιτεχνικά συντεθειμένη.

26 Φεβρουαρίου 1993

Μια Κυριακή παύσεως από το Εγώ μου. Στο σπίτι διάβασμα, γράψιμο και μουσική. Το βράδυ ακούμε στην όπερα Βάγκνερ και είμεθα συγκινημένοι από το αιώνιο πνεύμα του. Τώρα έχουμε πάλι δύναμη για μια εβδομάδα εργασίας.

6 Μαρτίου 1933

Το βράδυ ακούμε στην Όπερα ''Βαλκύρ'' Μαζί με την θαυμασίως ωραία μουσική του Βάγκνερ αντηχούν έξω οι ρυθμοί  του μαρς λόχων του Στάχελμ που παρελαύνουν. 

Το 1850 ο Ρίχαρντ Βάγκνερ έγραψε ένα άρθρο με τίτλο ''Ο Ιουδαϊσμός στην μουσική'' το οποίο δημοσιεύθηκε στο ''Neue Zeitschrift für Musik''. Ta σχόλια του είναι σε απόλυτη ταύτιση με τα όσα πίστευαν οι εθνικοσοσιαλιστές για τον ρόλο και την θέση των Εβραίων στην τέχνη και τον διαχωρισμό τους από την τέχνη των Γερμανών και των Αρίων γενικότερα:

''Ο Εβραίος δεν είχε ποτέ δική του τέχνη, κι έτσι η ζωή του δεν είχε ποτέ μια καλλιτεχνική πλευρά. Ακόμα και σήμερα αδυνατεί να προσφέρει στον αναζητητή μια παγκόσμια ανθρώπινη εμπειρία, αλλά μόνον μια ιδιόρρυθμη μέθοδο εκφράσεως...Η μοναδική έκφραση που μπορεί να προσφέρη στον Εβραίο συνθέτη ο λαός του, είναι η τελετουργική μουσική της λατρείας του Ιεχωβά. Η συναγωγή είναι η μόνη πηγή από την οποία ο Εβραίος μπορεί να αντλήση λαϊκά θέματα για την τέχνη του, τα οποία να του είναι κατανοητά. [...] Για όσο καιρό η ξεχωριστή τέχνη της μουσικής διέθετε μιαν αληθινά οργανική ανάγκη για ζωή, έως την εποχή του Μότσαρτ και του Μπετόβεν, δεν μπορούσε κανείς να βρει Εβραίους συνθέτες: ήταν αδύνατο για έναν τελείως ξένο ως προς αυτόν τον ζωντανό οργανισμό στοιχείο να πάρη οποιοδήποτε μέρος στην ανάπτυξη του. Μόνο όταν ο εκ των ένδον θάνατος ενός σώματος είναι προφανής, μπορούν τα εξωτερικά στοιχεία να εισέλθουν σε αυτό , και τότε μόνο για να το καταστρέψουν. Τότε η σάρκα αυτού του σώματος μεταμορφώνεται σε μια σφύζουσα αποικία σκουληκιών. Αλλά ποιος κοιτώντας το, θα μπορούσε να φανταστή ότι ένα τέτοιο σώμα είναι ζωντανό; Η αληθινή ζωή, δηλαδή το πνεύμα, πέταξε αλλού. Αυτή είναι η ζωή. Μόνον στην αληθινή ζωή μπορούμε κι εμείς να ξαναβρούμε το πνεύμα της τέχνης, κι όχι μέσα στο σκωληκόβρωμο πτώμα της. Είπα ότι οι Εβραίοι δεν παρήγαγαν κανέναν αληθινό ποιητή. Πρέπει να εξετάσουμε τώρα τον Χάινριχ Χάινε. Την περίοδο που ο Γκαίτε και ο Σίλερ μεσουρανούσαν, δεν είχαμε καν ακουστά για Εβραίους ποιητές.''

Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς με τον Ρίχαρντ Στράους,  ο οποίος συνέθεσε τον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου του 1936.

Ο Αδόλφος Χίτλερ κατά την διάρκεια τελετής 

προς τιμήν του Ρίχαρντ Βάγκνερ

Στο ''Μein Kampf  ''  o Xίτλερ καθώς διηγείται τα δύσκολα νεανικά χρόνια του στην Βιέννη, αναφέρει πως ''μια παράσταση στην όπερα μου στοίχιζε το αυριανό φαγητό και κάθε βιβλίο το πλήρωνα με πείνα''.

Wolfgang Wagner

O Gottfried Wagner, γιος του Wolfgang Wagner, στο βιβλίο ''Το λυκόφως των Βάγκνερ'' αναφέρει:

''Και Χίτλερ, ξανά και ξανά! Μετά την κατάληψη της εξουσίας από το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα είχαν ειδικό κατασκευασμένο παράρτημα στην βουλή για τον Siegfried Wagner, και στο εσωτερικό του παραρτήματος χτίστηκε το ''Τζάκι του Φύρερ''. 

"Μετά από μια παράσταση του Götterdämmerung στο Festspielhaus, ο θείος μου και ο πατέρας αποδέχθηκαν την πρόσκληση του Χίτλερ σε μια μακρά νυχτερινή συζήτηση στο "Τζάκι του Φύρερ'' για το μέλλον της γερμανικής τέχνης στο πνεύμα του Ρίχαρντ Βάγκνερ, ως έκφραση της ανανέωσης του κόσμου μέσω του Εθνικοσοσιαλισμού. Είχα κάποια δυσκολία στο να κατανοήσω τα χειμαρρώδη λόγια του πατέρα μου αλλά δεν τον διέκοψα κι εκείνος συνέχισε την ιστορία του. ''Καθόμασταν γύρω από το τζάκι, και ο Χίτλερ σχεδίασε για μας τα πολιτιστικά οράματά του για το μέλλον. Όταν θα έχουμε απαλλάξει τον κόσμο από τον Μπολσεβικισμό και την εβραϊκή συνωμοσία, τότε, ο Wieland, θα τρέξει το θέατρο της Δύσης και ο Wolfgang το θέατρο της Ανατολής ''.

Wieland Wagner

Siegfried Wagner και Winifred Wagner

H σκηνοθέτης της ταινίας ''Θρίαμβος της θελήσεως'' καθώς και της σκηνοθεσίας της τηλεοπτικής κάλυψης των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου και της ταινίας ''Olympia'' είχε αναφέρει σε κάποιον τις συζητήσεις με τον Φύρερ και αυτές δημοσιεύθηκαν την 1η Φεβρουαρίου του 1939 στην Βελγική Επιθεώρηση:

''Πιστεύεται ότι ο Χίτλερ είναι τρελός, αιμοβόρος και φανατικός. Θα έπρεπε να τον δείτε την νύχτα στο μπαλκόνι του, να θαυμάζει τον έναστρο ουρανό μιλώντας για τον Βάγκνερ χωρίς να αναφέρει λέξη για την πολιτική ή ακόμα όταν εξηγεί πως βλέπει την εξέλιξη του γερμανικού κινηματογράφου. Όταν συγκινείται από κάτι τα μάτια του βουρκώνουν αλλά δεν συζητά ποτέ. Παρ' όλα αυτά, εμένα με ακούει όταν του εκθέτω τα κινηματογραφικά μου σχέδια.''

  Adolf Hitler και Leni Riefenstahl

 

 

hitlerjugend1488.blogspot.gr/

 

 

 

 

 

 

 

Η γενναιότητα των Σπαρτιατών - Δεν υπήρχαν δειλοί και ριψάσπιδες

Ο σπαρτιάτικος στρατός ήταν, ίσως, η πιο τρομερή πολεμική μηχανή του αρχαίου κόσμου. Ως μέλος μιας «αγέλης», σκληραγωγούνταν από πολύ μικρός, μάθαινε στις στερήσεις και βελτίωνε το σώμα του, ώστε να γίνει μια μέρα ένας γενναίος πολεμιστής. H εκπαίδευση δεν σταματούσε ποτέ, αφού αποτελούσε τη βασική και κύρια απασχόληση όπου ο κάθε Σπαρτιάτης οπλίτης είχε για όλη τη ζωή του. H ατομική αξία και γενναιότητα των Σπαρτιατών υμνήθηκε από δεκάδες ποιητές και συγγραφείς, από κάθε γωνιά του ελληνικού κόσμου. Tο χαρακτηριστικό ρητό «ή ταν ή επί τας«, είναι τα λόγια με τα οποία η Σπαρτιάτισσα μητέρα αποχαιρετούσε το γιο της που έφευγε για πόλεμο, δίνοντάς του την ασπίδα: ή φέρε την πίσω ή να σε φέρουν πάνω σε αυτήν. Σκληρά λόγια, ταιριαστά σε μια σκληρή κοινωνία όπως η σπαρτιατική. Άλλωστε, ο ρίψασπις, ο δειλός που θα εγκαταλείψει την παράταξη ρίχνοντας τη βαριά ασπίδα για να μπορέσει να τρέξει, ήταν ένας παρίας της σπαρτιατικής κοινωνίας, ένας απόβλητος που δεν είχε θέση στη Σπάρτη. Δειλός χαρακτηριζόταν οποιοσδήποτε πολίτης, οπλίτης της αρχαίας Σπάρτης υποχωρούσε εμπρός στον εχθρό, άνευ εντολής που αφορούσε τέτοιο τακτικό ελιγμό, εαν λιποτακτούσε και τέλος εάν πιανόταν αιχμάλωτος. Η αντιμετώπιση των δειλών ήταν τελείως διαφορετική στην Σπάρτη απο ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στις διάφορες Ελληνικές πόλεις συνήθως, δεν είχαν επιβληθεί κάποιες ιδιαίτερες ποινές. Διατηρούσαν το δικαίωμα της συναναστροφής με τους γενναίους συμπολεμιστές τους εντός και εκτός στρατεύματος. Αντιθέτως στην Σπαρτιατική κοινωνία την δειλία την θεωρούσαν ως την μεγαλύτερη ντροπή. Για έναν δειλό Σπαρτιάτη πολεμιστή, οι συνέπειες ήταν οι εξής :

1)  Έχανε τα πολιτικά του δικαιώματα.

2) Απομάκρυνση απο την κοινή ζωή στην συσκοινία που αποτελούσε το κέντρο της ζωής   μαζί με το στρατόπεδο.
3) Αποκλειόταν απο αθλοπαιδειές και χορούς.
4) Δεν γινόταν αποδεκτός στην Εκλλησία του Δήμου (την Απέλλα), ισχυρότατο λαικό όργανο δημοκρατικής διοικήσεως.
5) Απουσίαζε η σύζυγος κατ εντολήν των νόμων απο την οικία ώστε να μην έρχεται σε επαφή μαζί του και ταυτοχρόνως οι κόρες, εάν υπήρχαν, διαβιούσαν σε κατ οίκον περιορισμό.
6) Υπόκειτο στον εξευτελισμό, ανα πάσα στιγμή, στην ταπείνωση, δίχως να του παρέχεται δικαίωμα απο τον νόμο να προσφύγει σε αυτόν.
7) Οι συμπολίτες του δεν συνομιλούσαν καν μαζί του.
8) Όταν θα συναντιόταν με άλλον πολίτη έπρεπε να παραμερίσει ταπεινούμενος, και ήταν αναγκασμένος να δίδει την θέση του όταν ευρισκόταν καθήμενος σε οποιονδήποτε την ζητούσε, ακόμη και εαν αυτός ήταν νεώτερος.
9) Του απαγορευόταν να περιποιείται τον εαυτόν του και να καλωπίζεται.
10) Κατά την διάρκεια της μάχης ο βασιλεύς στρατηγός είχε δικαίωμα να εκτελέσει επι τόπου όποιον αντιλαμβανόταν να απομακρύνεται δολίως απο το πεδίο της συγκρούσεως.

Ο οπλίτης, ο οποίος στο πεδίο της μάχης θα δείλιαζε, έθετε σε άμμεσο κίνδυνο την ζωή του, την ζωή όλου του στρατεύματος, αφού ανήκαν όλοι σε ένα πλέγμα πλήρως λειτουργικό. Πρόδιδε τον εαυτόν του, τα πιστεύω του, την Πατρίδα, τους συμπολεμιστές, τις οικογένειες όλων, την ίδια την Σπάρτη.

Για τον Σπαρτιάτη Πολεμιστή, η εκτέλεση του καθήκοντος, η μάχη με τιμή και αξιοπρέπεια, ο πόλεμος χωρίς πάθος, φόβο και βία, η αφιέρωση της νίκης στο θεό, η ανδρεία, η τόλμη, η αυτοθυσία αποτελούσαν μέσα για την εκπλήρωση και ενσάρκωση του σπαρτιατικού ιδεώδους. 

 

Faith and Race

Julius Schrek (Γιούλιους Σρέκ)

Βαθμός : SS-Brigadefuhrer
Γέννηση : 13 Ιουλίου
Θάνατος : 16 Μαίου 1936
Διακρίσεις : Χρυσό έμβλημα του Κόμματος, Πορφυρή Τάξη Υπ. Αριθμ.349, Έμβλημα της Μάχης του Κόμπουργκ

Γεννημένος στο Μόναχο, ήταν ιδρυτικό μέλος του κόμματος και ένα από τα πρώτα μέλη των SA. 'Ηταν αρεστός στον Χίτλερ και προφανώς είχε πολύ καλή σχέση μαζί του. Ιδιοκτήτης του Stosstrupp, συμμετείχε στο πραξικόπημα του 1923 και φυλακίστηκε στο Λάντσμπεργκ. Το 1925 με τον ανασχηματισμό του κόμματος, ίδρυσε το Schutzkommando, το οποίο χρεώθηκε με την ασφάλεια του Χίτλερ και έγινε στην συνέχεια τα εμβρυϊκά SS. Από εκείνη την περίοδο ήταν συνεχώς στο πλευρό του Χίτλερ και διαδέχθηκε τον Εμίλ Μορίς ως προσωπικός σοφέρ του. Ο Χίτλερ τον θεωρούσε τον καλύτερο οδηγό που υπήρχε. Το 1936 προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα και πέθανε. Ο Χίτλερ ήταν βαθιά στενοχωρημένος και του απέδωσε τιμές με κρατική κηδεία.

                                                                    Faith and Race

Skorzeny Otto - ('Οττο Σκορτσένυ)

Βαθμός : SS-Sturmbannfuhrer

Γέννηση : 12 Ιουνίου 1908

Θάνατος : 8 Ιουλίου 1975

Διακρίσεις :  Σιδηρούς Σταυρός 2ης Τάξης, Σιδηρούς Σταυρός 1ης Τάξης, Γερμανικός Χρυσός Σταυρός, Σταυρός των Ιπποτών επί του Σιδηρούς Σταυρού, Φύλλα Δρυός, Συνδιασμένο Χρυσό Έμβλημα Πιλότου και Παρατηρητή μετά Αδαμάντων, Δαχτυλίδι της Τιμής των SS.

Ένας από τους πιο επιτυχημένους στρατιώτες του Ράιχ, ο Σκορτσένυ γεννήθηκε στην Βιέννη. Κατατάχθηκε στο NSDAP το 1930 και έγινε δεκτός αργότερα στα Waffen-SS, όπου υπηρέτησε με μία μάχιμη ομάδα έως ότου είχε ένα σοβαρό ατύχημα. Ύστερα από μία συνάντηση με τον Κάλτενμπρούνερ έλαβε διαταγές να διαμορφώσει μία ειδική μονάδα καταδρομέων, δεδομένου ότι ήταν τεχνικά ειδικευμένος και γλωσσομαθής. Διαμόρφωσε την μονάδα καταδρομέων Oranienburg στο Amt II του RuSHA τον Απρίλιο του 1943. Κατά παραγγελία του Χίτλερ, ο Σκορτσένυ διέσωσε τον Μουσολίνι από τους Ιταλούς δεσμώτες του στο ξενοδοχείο "Γκράν Σάσο" σε μία παράτολμη επιδρομή αλεξιπτωτιστών στις 12 Σεπτεμβρίου 1943. Βοήθησε να αποτραπεί πιθανή ανταρσία μεταξύ των στρατευμάτων τεθωρακισμένων στο Βερολίνο μετά την βομβιστική επίθεση της 20ής Ιουλίου και σταμάτησε την άνευ διακρίσεως εκτέλεση των πιθανών συνομοτών. Απήγαγε τον γιό του Ούγγρου πρωθυπουργού ναυάρχου Χόρτι, ματαιώνοντας κατά συνέπεια την αποστασία της Ουγγαρίας στους Συμμάχους. Κατά την διάρκεια της μάχης του Βελγίου μία ταξιαρχία αγγλόφωνων Γερμανών που οδηγήθηκαν από τον Σκορτσένυ μεταμφιεσμένοι ως αμερικανικά στρατεύματα προκάλεσαν πανικό πίσω από τις αμερικανικές γραμμές. Οι Αμερικανοί τον δίκασαν για την διεύθυνση παράνομων πρακτικών στην επίθεση των Αρδεννών, αλλά τον αθώωσαν. Έζησε στην Ισπανία ως επιχειρηματίας κιαι πέθανε στην Μαδρίτη το 1975.

                                                                     Faith and Race

LEON DEGRELL - (Λεόν Ντεγκρέλ)

Βαθμός : SS-Standartenfuhrer der Reserve

Γέννηση : 15 Ιουνίου 1906

Θάνατος : 31 Μαρτίου 1994

Διακρίσεις : Σιδηρούς Σταυρός 2ης Τάξης, Σιδηρούς Σταυρός 1ης Τάξης, Σταυρός των Ιπποτών επί του Σιδηρούς Σταυρού, Φύλλα Δρυός, Αγκράφα Χρυσής Τάξης για Μάχη εξ επαφής, Έμβλημα Εφόδου Πεζικού Αργυρής Τάξης, Βελγικό Έμβλημα Τιμής Χρυσής Τάξης "REX"

Ο Λεόν Ντεγκρέλ γεννήθηκε στην Μπουιγιόν του Βελγίου και έγινε ο διασημότερος ξένος εθελοντής στα Waffen-SS. Εισήλθε στην βελγική πολιτική τον Μάιο του 1935. Στις εθνικές εκλογές τον Μάιο του 1936, οι Βασιλικοί πέτυχαν μεγάλη νίκη, κερδίζοντας 21 έδρες στην Κάτω Βουλή και 8 έδρες στην Σύγκλητο. Στον Ντεγκρέλ προσφέρθηκε ένα υπουργείο από τον βασιλιά των Βέλγων, την οποία αρνήθηκε. Επιθυμούσε πολύ περισσότερα από ένα υπουργείο χαρτοφυλάκιο για αυτόν και μερικές δευτερεύουσες θέσεις για το κόμμα του. Η άνοδος του κόμματος του Ντεγκρέλ ήταν μετεωρική, όπως άλλωστε ήταν και η πτώση του : οι Βασιλικοί έχασαν τα περισσότερα από τα κέρδη τους στις εθνικές εκλογές του Απριλίου του 1939 διατηρώντας μόνο τέσσερις έδρες, με τον Ντεγκρέλ να υφίσταται την ήττα από τον τότε πρωθυπουργό, Πόλ φαν Ζέελαντ, σε μία ευθεία αναμέτρηση για μία έδρα στις Βρυξέλλες. Ο Ντεγκρέλ φάνηκε καταδικασμένος σε πολιτική λήθη μέχρι την κατάκτηση της χώρας του τον Μάιο του 1940, οπότε και επανήλθε ξανά στο πολιτικό προσκήνιο. Το κόμμα των Βασιλικών ήταν η κύρια φατριά των συνεργατών στην Βαλλωνία υπό την κατοχή, χωρίς όμως ουσιαστική δύναμη.

Ο Ντεγκρέλ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου στο ρωσικό μέτωπο με την λεγεώνα των Βαλλώνων εθελοντών, και τον Μάιο του 1943 ο Χίμλερ αποφάσισε ότι είχε αποδειχθεί αντάξιος της αποδοχής του στα Waffen-SS. Την 1η Ιουνίου 1943 η βαλλωνική λεγεώνα έγινε SS-Sturmbrigade Wallonie και προχώρησε στην μεραρχία Wiking στην Νότια Ουκρανία τον Νοέμβριο. Τον Ιανουάριο του 1944, 56.000 Γερμανοί παγιδεύτηκαν στις επιχειρήσεις στο Τσέρκασυ, όπου η προσπάθεια τους για απεμπλοκή διήρκεσε αρκετές εβδομάδες. Στις 14 Φεβρουαρίου, πάνω από 200 μέλη της βαλλωνικής ταξιαρχίας σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένου, του διοικητή, Λουσιέν Λιπέρτ, και ο Ντεγκρέλ προήχθη για να τον αντικαταστήσει. Όταν οι Γερμανοί διέσπασαν τελικά τον κλοιό, η μεραρχία Wiking είχε λιγότερους από 4.000 άνδρες, και μόνο 632 από τους αρχικούς 2.000 Βαλλώνους κατάφεραν να επιστρέψουν σώοι. Οι επιζώντες απεστάλησαν στο Βιλντφλέκεν της Φρανκονίας για να ανασυγκροτηθούν, αλλά στην πραγματικότητα, έλαβαν ελάχιστη ανάπαυση. Η βαλλωνική επιθετική ταξιαρχία επανήλθε στην δράση στην Εσθονία για να συμμετάσχει παράλληλα με τους Φλαμανδούς στην μάχη των ευρωπαϊκών SS στην Νάρβα τον Ιούλιο του 1944. Ο Ντεγκρέλ κέρδισε τον Σταυρό των Ιπποτών επί του Σιδηρού Σταυρού μετά Φύλλα Δρυός από τον Χίτλερ προσωπικά. Ο Χίτλερ είχε τον Ντεγκρέλ σε υψηλή εκτίμηση λέγοντάς "Εάν είχα έναν γιό, θα επιθυμούσα να είναι όπως εσείς".

Τον Ιανουάριο του 1945 η πρόσφατα δημιουργημένη μεραρχία γρεναδιέρων τεθωρακισμένων έλαβε διαταγή να μετακινηθεί στο μέτωπο με δύο άλλες ολιγάριθμες εθελοντικές μεραρχίες, τους Φλαμανδούς και τους Γάλλους, σχηματίζοντας την SS Ομάδα Στρατιών "Δύση". Ενεπλάκησαν με τους Ρώσσους στην περιοχή του Στέτιν και μέσα σε λίγες εβδομάδες η δύναμή τους είχε μειωθεί δραματικά. Μέχρι τα μέσα Απριλίου τα υπολείμματα εξολοθρεύτηκαν στην δυτική όχθη του ποταμού 'Οντερ. Τα απομεινάρια αυτής της μεραρχίας εκκενώθηκαν διά θαλάσσης. Ο Ντεγκρέλ δραπέτευσε στην Νορβηγία και μετέβη στην Ισπανία με το αεροπλάνο του Σπέερ. Μετά τον πόλεμο δικάστηκε ερήμην και καταδικάστηκε σε θάνατο. Έζησε στην Ισπανία μέχρι και τον θάνατό του.

                                                                     Faith and Race

Οι μεγαλοψυχίες του Βελουχιώτη

Πρίν από λίγο διάστημα η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ η Λίτσα Αμμανατίδου-Πασχαλίδου, εκ Β΄ Θεσσαλονίκης, τίμησε το ανθρωπόμορφο κτήνος 'Αρη Βελουχιώτη, με ένα άρθρο όπου γράφει μεταξύ άλλων τα εξής:

«Δεν θα ήθελα να μιλήσω για ακόμα ένα παράδειγμα προς μίμηση, για την αξία του αγώνα για τον σοσιαλισμό και την επίμονη στράτευση στην υπόθεση της Αριστεράς. Θα ήθελα να μιλήσω για τη δικαίωση των αγώνων που έχουν δώσει οι σύντροφοί μας δεκαετίες τώρα και για την ιστορική ευθύνη που φέρει σήμερα η Αριστερά. Η ζωή του Βελουχιώτη μάς μαθαίνει και κάτι άλλο. Ότι ακόμα και όταν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον σου, οφείλεις να συνεχίζεις με βάση τα πιστεύω σου. Παρότι μετά την ήττα του ΚΚΕ και τη Συμφωνία της Βάρκιζας υπέγραψε τη διαταγή αποστράτευσης του ΕΛΑΣ, αντιτάχθηκε στην εντολή του κόμματος για αφοπλισμό και συγκρότησε ένοπλη ομάδα. Δεν παρέδωσε ποτέ τα όπλα και προτίμησε να βάλει τέλος στη ζωή του, παρά να πέσει ζωντανός στα χέρια του εχθρού. Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, «το όπλο από το χέρι μας»…».

Μόνο που εδώ θα πρέπει να της θυμίσουμε πως "το παράδειγμα προς μίμηση" έπεσε νεκρός από τα πυρά των διωκτών του. Αυτή ήταν και η επίσημη αναφορά του Στρατού, ο "Ριζοσπάστης" όμως μίλησε για αυτοκτονία.

ΤΕΡΑΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ

Από την ηλικία των 20 ετών,είχε επιδοθεί επαγγελματικώς και σε άλλου είδους δραστηριότητες, δηλαδή ασχολήθηκε με κλοπές, πλαστογραφίες, ψευδορκίες και λοιπές αξιόποινες πράξεις.

Για να δούμε λίγο το ποινικό μητρώο του "δίκαιου" και "'αξιου αγωνιστή"

Υπ’ αριθμόν 988/24.07.1925 Απόφαση Πλημ/κείου Θεσσαλονίκης: Δύο (2) ετών φυλάκιση για κλοπή.

Υπ’ αριθμόν 1254/20.09.1929 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Εικοσαήμερη φυλάκιση για αυτοδικία.

Υπ’ αριθμόν 509/23.05.1930 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Δύο (2) μήνες φυλάκιση για αντίσταση κατά της αρχής.

Υπ’ αριθμόν 108/25.06.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Τέσσερις (4) μήνες φυλάκιση για πλαστογραφία.

Υπ’ αριθμόν 849/05.09.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Μυτιλήνης: ενός (1) μηνός φυλάκιση για πλαστογραφία.

Υπ’ αριθμόν 13030/20.09.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Δυόμιση μήνες φυλάκιση για ψευδορκία.

Υπ’ αριθμόν 1835/03.11.1937 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Τριών (3) μηνών φυλάκιση για πλαστογραφία.

Υπ’ αριθμόν 1989/1939 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Έξι (6) μηνών φυλάκιση για ψευδορκία.

Ο Βελουχιώτης θα επιβεβαιώσει και θα δικαιολογήσει την παραβατική του συμπεριφορά, με δημοσίευμά του στον «Ριζοσπάστη» (9/9/1931), ρίχνοντας τις ευθύνες στην...σάπια κοινωνία που μεγάλωσε και στην έλλειψη ιδανικών, τα οποία απέκτησε με την ένταξή του στο ΚΚΕ.

Ο ΠΟΝΟΨΥΧΟΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

Παραθέτω ένα απόσπασμα απο τον λόγο του στην Λαμία και μετά θα δούμε τι ακριβώς εννοούσε κιόλας...

«...Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς από αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι από αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε εκείνους που πρόδιναν στους κατακτητές τους Έλληνες, εκείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα...»

Για να δούμε πόσο δίκιο έχει...

O Άρης Βελουχιώτης εφέρετο να είναι αναμειγμένος σε 4.000 περίπου εγκλήματα...κατά της ζωής αθώων ανδρών και γυναικόπαιδων, τα οποία είτε διέπραξε προσωπικά ο ίδιος, είτε στα οποία παρευρίσκετο συμμετέχοντας και επιστατώντας κατά την διάπραξή τους. 

Η δολοφονία του 13χρονου αγοριού Γιώργου Μαραθέα από το Νέο Μοναστήρι Φθιώτιδας, δολοφονία για την οποία αγανάκτησε εναντίον του όλη η Ρούμελη. Αφού σκότωσε τον πατέρα του, πήρε αιχμάλωτο το παιδί για δύο μήνες και παρ’ ότι πήρε λύτρα από την μητέρα του για την απελευθέρωσή του, σκότωσε τελικά το παιδί με έναν τρομερά απάνθρωπο, εγκληματικό και σαδιστικό τρόπο που δεν το χωράει ανθρώπου νους, αποδεικνύοντας ακόμα και από αυτό και μόνο το βάναυσο και ανήθικο έγκλημά του την νοσηρή σαδιστική ψυχοπαθολογία του

Η Ζωή Κουμανιώτου υπήρξε κρατούμενη του Βελουχιώτη.Έσκισε με μαχαίρι τον μηρό της για να την αναγκάσει να μιλήσει, ενώ της έλεγε "Μου αρέσει η φωνή σου σοπράνα, γι’αυτό θα σε κεντάω κάθε μέρα για να σ’ ακούω!"

Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου 1942 εκτελέστηκαν με εντολή του Άρη οι δύο κόρες  12 και 13 ετών  του Ι. Κόρδα από τους Κοχλιούς Ευρυτανίας, επειδή αυτός εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ, στον οποίο είχε καταταγεί για λίγες μέρες. Τα δύο κορίτσια σφαγιάστηκαν με μαχαίρι από δύο άντρες του ΕΛΑΣ, στους οποίους δεν είχε εμπιστοσύνη ο Άρης και τους οποίους ήθελε να αναμείξει στο έγκλημα. Οι δύο αυτοί αντάρτες έγιναν εκτελεστές παρά την θέληση τους κάτω από την απειλή της σφαγής τους από δύο καπεταναίους του Άρη "ή θα τα σφάξετε ή θα σφάξουμε εμείς εσάς"

Στις 12/9/43 δολοφονήθηκε έξω από την Νάουσα η εργάτρια Στέλλα Καραδημητρίου επειδή μιλούσε εναντίον του ΚΚΕ

Τον Σεπτέμβριο του 1943 δολοφονήθηκαν στην Νάουσα οι αδελφοί Λάζαρος και Δημήτρης Τσάκαλος επειδή μιλούσαν εναντίον του ΕΛΑΣ

Τον Ιούνιο του 1943 δολοφονήθηκε η μαθήτρια της Δ' Γυμνασίου Καλυψώ Λαφάρα επειδή αρνήθηκε να ενταχθεί στον ΕΛΑΣ

Μόνο ο Βελουχιώτης και τα "συντρόφια" θεώρησαν ότι αυτά τα παιδιά ήταν κλέφτες, προδότες και εγκληματίες...

ΕΓΡΑΨΑΝ ΚΑΙ ΕΙΠΑΝ :

Ντένις Χάμσον-από το βιβλίο του «Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο»

«Η πρώτη μου εντύπωση από τον Άρη - ο οποίος αργότερα θα ήταν τόσο φιλικός μαζί μου, όσο δεν ήταν ποτέ με οποιονδήποτε ξένο - ήταν δυσάρεστη. Μέσα σ' εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του - ήταν κάποιος που δεν σεβόταν τους ανθρώπους, ένας σκληρός, ψυχρός άνδρας. Νομίζω πως ήταν ο πιο αδίστακτος άνδρας που γνώρισα ποτέ, ο πιο σκληρός, ο πιο ψύχραιμος. Ήταν ένας πρώην δάσκαλος, που είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα για ομοφυλοφιλικά αδικήματα. Ένας έξυπνος, ικανός άνδρας, χωρίς καρδιά, χωρίς ανθρώπινη συμπόνια, ένας φανατικός αρχηγός. Αργότερα, όταν τον γνώρισα καλύτερα, δεν είχα καμία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας ολόκληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικά γδάρει ζωντανό, αν νόμιζε ότι αυτό τον συνέφερε.

Νίκολας Χάμμοντ- από το βιβλίο του «Με τους αντάρτες 1943-44» 

«Ο Άρης, ο πρώτος ‘‘καπετάνιος'' του ΕΛΑΣ, ήταν διάσημος για την γενναιότητα, αλλά και την σκληρότητά του. Αιμοβόρος και σαδιστής, διεκπεραίωνε τη ‘‘βρώμικη δουλειά'' του κομμουνιστικού αγώνα. Είχε δολοφονήσει πολλούς συμπατριώτες του. Αντιπροσώπευε τον βασικά τουρκικό τύπο του τραμπούκου στην ελληνική του εκδοχή»

Ουίλιαμ Τζόρνταν-από το βιβλίο του «Η αλήθεια για την Ελλάδα»

«διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι, που το είχε ατιμάσει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σεξουαλικής του διαστροφής». Γράφει, επίσης, ότι ο Άρης «έφτασε στην ομοφυλοφιλία και ήταν εκ γενετής διεστραμμένος και σαδιστής, προ παντός όμως εγκληματίας. Ένας από τους απαισιότερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους, η φύση. Ήτανε κάτι χειρότερο από εγκληματίας. Ήτανε κακούργος σαδιστής. Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων. Το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχανε τη δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν. Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερή του διασκέδαση, ήτανε να χαράζει βαθιά το κορμί των θυμάτων του και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές. Συχνά για ποικιλία προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι. Ένα άλλο από τ' αστεία του ζωηρού αυτού παιδιού ήτανε να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει τ' αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλο εαμικό ενθουσιασμό» 

Για την Λίτσα Αμμανατίδη-Πασχαλίδου λοιπόν, ήταν παράδειγμα προς μίμηση...

Για τον Αλέξη Τσίπρα ήταν πρότυπο και ανέφερε μεταξύ άλλων πως ήταν εξέχουσα προσωπικότητα...

Τα συμπεράσματα δικά σας...

                                                                  Faith and Race

Η αγάπη των Ναζί για τα ζώα

Χρόνια τώρα μέσα απο διάφορα προπαγανδιστικά βιβλία,άρθρα και ΜΜΕ, παρουσιάζουν τους Ναζί σαν στυγνούς δολοφόνους, σαν τέρατα που δεν έδιναν δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή, ότι δεν ήταν φιλόζωοι επομένως δεν τους ενδιέφερε και η προστασία των ζώων. Oι Ναζί ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον τρόπο που έχει αποτυπωθεί από τα αποκρουστικά Εβραιο-ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης και Εβραίους "συγγραφείς". Όπως λοιπόν σε όλα τα άλλα θέματα, έτσι και για την προστασία των ζώων η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Ένα απο τα σημαντικά θέματα που ασχολήθηκε ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν και για το πώς θα προστατεύονταν τα ζώα. Πολλοί Ναζί ήταν οικολόγοι και ήταν σημαντικό ζήτημα για εκείνους η προστασία των ειδών και η καλή διαβίωσή τους. Αν και υπήρχαν ορισμένοι υποτυπώδεις νόμοι, μόλις ο Χίτλερ πήρε την εξουσία θεσπίστηκε αμέσως ο Νόμος του Ράιχ για την Προστασία των Ζώων, ο οποίος έγινε υποχρεωτικό μάθημα στα δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια και πανεπιστήμια της Γερμανίας. Υπήρξε ευρεία υποστήριξη για την καλή μεταχείριση των ζώων και έλαβαν πολλά μέτρα ώστε να διασφαλιστεί η προστασία τους.

Η Γερμανία έγινε το πρώτο κράτος, που τιμωρούσε όσους επιστήμονες έκαναν πειράματα, στα οποία τα ζώα τεμαχίζονταν, ενώ ήταν ακόμη ζωντανά. Το εμπόριο παγίδας σταμάτησε μονομιάς και αργότερα απαγορεύθηκε εντελώς και το κυνήγι. Ακόμα και οι αστακοί είχαν δικαιώματα. Προβλέφθηκαν διατάξεις για το πετάλωμα των αλόγων, για την αναισθησία στο κόψιμο αυτιών στους σκύλους, ή ακόμη και για το πώς πρέπει να βράζονται ζωντανά τα καβούρια και οι αστακοί, ώστε να μην υποφέρουν πεθαίνοντας. Απαγορεύθηκαν επίσης, η κινηματογράφηση των ζώων, επειδή θα υπέφεραν ή θα τραυματίζονταν ψυχικά, το τάισμα των πετεινών και το μαγείρεμα βατραχοπόδαρων. Οι Γερμανοί ήταν οι πρώτοι που θέσπισαν τον όρο του προστατευόμενου είδους, κάνοντας την αρχή με τους λύκους. Το 1934 οι Εθνικοσοσιαλιστές οργάνωσαν στο Βερολίνο το πρώτο Διεθνές Συνέδριο για την Προστασία των Ζώων.

Χαρακτηριστικά ο Αδόλφος Χίτλερ είχε πεί : "Στο νέο Ράιχ η σκληρότητα εναντίον των ζώων δεν θα επιτρέπεται".

Η Savitri Devi καταδίκαζε την κρεοφαγία, την εκμετάλλευση των ζώων, τις ταυρομαχίες, το κυνήγι, την θανάτωση και το εμπόριο της σάρκας τους ως ανάξια του ανθρώπινου Λογικού.

ο Χέρμαν Γκαίρινγκ είχε τονίσει πως : "όσοι συμπεριφέρονται στα ζώα τους σαν να είναι άψυχα αντικείμενα, θα στέλνονται στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως"

Ο Ρούντολφ Ές επίσης είχε πεί "Δεν υπάρχει οτιδήποτε φυσικό ή ευγενικό στον βασανισμό ενός ζώου. Στην Φύση υπάρχει φυσικά το κυνήγι, αλλά δεν υπάρχει ούτε βασανισμός, ούτε εμπάθεια, ούτε μίσος. Υπάρχει μόνο η Ανάγκη. Ήταν απολύτως φυσικό, λοιπόν, οι μικροπρεπείς και οι άνανδροι που βασανίζουν ζώα να τιμωρηθούν. Ήταν απολύτως φυσικό, επίσης, να τιμωρηθούν σκληρά, αφού είχαν την "ατυχία" να ζούν σε ένα καθεστώς που δεν άφηνε την ανωμαλία, γιατί ανωμαλία είναι η άντληση ευχαρίστησης από τον βασανισμό ενός ζώου, ελεύθερη να υπάρχει όπως πράττει η Δημοκρατία".

                                                             Faith and Race